Vier dagen lang luisteren we van 8AM tot 7PM naar presentaties van bijzonder slimme mensen uit de hele wereld over vaccinaties tegen HIV, B-cellen en een enkele over het bij ons zo geliefde onderwerp ‘glycosylering’. De één zo interessant dat ik er bij terugkomst op Sanquin zelf een presentatie over wil geven, de ander dusdanig traag dat de Prof na afloopt roept ‘als het nog 10 minuten langer had geduurd waren we allemaal dood geweest!’ Onze eigen posterpresentaties worden stuk voor stuk goed bezocht. Heel cool om te merken dat slimme mensen vanuit verre landen enthousiast worden van het onderwerp waar ik op probeer te promoveren.
Opnieuw aanbevolen door driver Peter sluiten we de laatste avond af in Wild Bills, een lokale cowboy saloon met life western muziek van de alom bekende Brent Lee Band. De locals gaan uit hun dak terwijl ik door een cowboy met ‘Shaw’ t-shirt de dansvloer op word getrokken. Ciders, maple ales en een groot aantal nieuwe western dansmoves later druipen we af, morgenvroeg mag er dan eindelijk geskied worden!
Het moet gezegd worden, de sneeuw in Canada is inderdaad echt anders dan die in de Alpen. Behalve droge handen en keeltjes geeft de extreem droge lucht ook een heerlijke poedersneeuw. Prof, co-promotor en postdoc zijn inmiddels ingeruild voor Michiel die mij maar wat graag gebruikt als excuus om af te reizen naar de Canadese sneeuw en met zijn vijven vinken we in twee dagen drie skigebieden af: Sunshine Village, Norqay en Lake Louise.
En dan is het eindelijk zover, Michiel en ik gaan heliskiën! Ondanks het eindeloze navragen van Fleur alias Sanne en Gillian blijf ik opvallend ontspannen bij het idee dat ik 1) voor het eerst in mijn leven in een helikopter ga vliegen 2) nummer 1 in de Rocky Mountains plaatsvindt 3) ik van een ongeprepareerde steile berghelling in de diepe sneeuw naar beneden moet zien te gaan komen. Gelukkig valt er tijdens ons verblijf véél sneeuw (nog zoiets geks, het weer kan enorm omslaan, zonnig het ene uur, sneeuwstorm het volgende, gevolgd door opnieuw stralende zon), is het merendeel van de pistes ongeprepareerd en zijn we dus goed voorbereid. Na zorgvuldige training omtrent lawines, helikoptergebruik en lawinepiepers vliegen we over prachtige bergen naar 2800 meter hoogte. Aldaar worden we op een klein berghellinkje bepakt met lawinepieper en ieder onze eigen lawine pack met schep en prope (tentstok) uit de helikopter gegooid. Dán slaan de zenuwen toe. Terwijl ik met mijn ene knie gebukt in de sneeuw zit zie ik de helikopter verdwijnen. Kijk om me heen, zie enkel witte steile berghelling en besef me dat er geen weg terug is. As always is er geen denken aan dat ik dit aan iemand zal laten merken dus hijs ik mezelf op m’n skies, denk aan m’n ski-juf vroeger in Gstaad en trek m’n eigen, enige skitrail in de prachtige verse witte poeder. This is awesome!
Herten, braaf aan hun nootje knabbelende eekhoorns, elanden en berggeiten, alles loopt hier te pas en te onpas over straat, door de tuin van het hotel en zelfs over de skipiste. En wij ons maar druk maken over een wolfje. Op een dag worden we geroepen dat er drie enorme elks achter het hotel stel. In m’n nieuwe knalrode ski onesie gaan we op pad. Daar staan ze, nietsvermoedend aan het chillen tussen de bomen. Muisstil komen we dichterbij maar natuurlijk zijn we allang gespot, drie paar grote lieve ogen staren ons aan. Tot een vrouw uit een nabijgelegen huis naar buiten komt ‘I woudn’t come so close if I were you’. Ik kijk naar beneden, zie mijn knalrode onesie en voel me een schietschijf. Iets minder onder de indruk van die ‘grote lieve ogen’ ren ik terug naar het hotel.
Als altijd probeer ik in het land van bestemming alle lokale dingen uit. Maple ale, maple bacon, maple cider, maple popcorn en natuurlijk american pancakes met maple syrup. Maar Canada blijkt meer dan de lullige maple leaf die in 1965 op de vlag is verschenen – deze vlag werd overigens verkozen uit een nationale verkiezing, maar liefst 2163 inzendingen bevatten een maple leaf in het design, in tegenstelling tot de bever die maar 389 inzendingen kreeg – overal op de kaart vinden we bison en elk. Een Canadees eland heeft een puntig gewei en een moose een gesloten gewei, in Scandinavië is dit andersom, lekker verwarrend. Dan is er nog putine: friet met jus en kaas. Na lang wikken en wegen besluiten we dit toch eens te proberen en blijkt het nog lekker ook! Bij aankomst in Calgary waar we bij familie verblijven blijkt echter dat we nog niet alle lokale treats hebben geprobeerd. We worden volgepropt met maple whisky en meer pancakes with maple syrup, worden zelfs door oudoom Douglas meegenomen naar de lokale supermarkt voor maple cookies en ice wine. Nichtje Emma drukt ons op het hart dat we zeker de maple fudge in de tacky Canadian store op het vliegveld niet mogen vergeten.
Om de chaos compleet te maken besluit Michiel voor zijn bbq-birthdayparty bison en elk burgers mee te nemen naar Nederland. Let’s see if he is allowed to enter The Netherlands with all this (carefully sealed by Douglas) raw meat.