La Paz, de hoogste hoofdstad ter wereld, we slapen in Hostal Republica, een oud huis van een voormalig president, oud en vervallen maar schoon en met prachtige binnenplaatsen en balkons.
Geld pinnen blijkt een probleem in Bolivia. Anders dan in Peru werkt onze Maestro pinpas hier niet, we proberen wel zeven verschillende banken uit voor iemand ons verteld dat we bij Banco Mercantile moeten zijn. Opnieuw doorkruisen we het centrum van La Paz, propvol met micro’s, 12-persoonsbusjes waar met gemak 30 Bolivianen in worden gepropt en die het meest gebruikte openbaarvervoersmiddel zijn. Net als Lima heeft ook La Paz een wijk Miraflores waar het rijker en rustiger is en waar we heerlijke pannenkoeken met Andean blueberries eten. Opzoek naar Iglesia San Fransico, de meest indrukwekkende kerk van La Paz passeren we de beruchte doch gezellig roze geschilderde San Pedro gevangenis waar véél meer gevangen zitten dan er cellen zijn en de politie corrupt is. Bezoek mag vrij in en uit lopen, op eigen risico. Nog altijd geen supermarkt gezien in deze hoofdstad maar er is wel een gigantische ‘market district’ waar de verschillende afdelingen ‘netjes’ per straat verdeeld zijn: verf en klusgerei in de ene, groente en fruit in de volgende. Vrouwen met bolhoeden en enorme rokken die liggen te slapen tussen de stapels eieren die ze verkopen, ik kijk mijn ogen uit.
De volgende dag, daar sta ik weer, met lood in mijn schoenen het volgende en hopelijk laatste onderdeel van deze trip waar ik toch een beetje tegenop zie: mountainbiken van 4700m hoogte naar 1200m in 64km over de meest gevaarlijke weg ter wereld: the death road. Zeer tevreden met onze keus voor touroperator Barracuda stappen we om 7.30AM met driver Marco, guide Gustavo en één andere deelnemer Tibo in een micro naar boven. Onderweg koop ik Olaf, een opblaas sneeuwpop en krijg er een enorme Panetone (kerstcake) bij. Een waanzinnig wetenschappelijk opgezet onderzoek zal vandaag uitwijzen dat Olaf blij en strak gespannen is op 4700m, zielig verschrompelt tot een hoopje plastic op 1200m om vervolgens weer bright and shiny aan de top te verschijnen op 4700m.
Het eerste stuk gaat gelukkig over asfalt. I can do that! Dolgelukkig fiets ik tussen de prachtige bergen met een ‘rotgang’ naar beneden. Een paar jaar geleden is deze belangrijke weg tussen het noorden van La Paz en de amazone geasfalteerd op kosten van de regering omdat dit de belangrijkste handelsroute voor cocaïne is en de toenmalige persistent vriendjes was met de cocainebazen. De huidige president Morales pakt het anders aan. Al het geld dat door voormalige presidenten is verdiend wordt uitgegeven aan de bouw van scholen en ziekenhuizen. Morales heeft het hele land voorzien van water, elektriciteit en televisie maar koopt ook graag privé vliegtuigen en helicopters. Geen wonder dat hij populair is bij het volk. Klein minpuntje is echter dat zijn tweede – en volgens de grondwet dus laatste – regeringstermijn bijna is afgelopen maar hij dolgraag aan de macht wil blijven. Zo graag zelfs dat er nu een referendum komt om de grondwet aan te passen. Bij zijn vorige poging werd er tegen gestemd daarom probeert hij het nu nog eens in andere woorden en is de leeftijdsgrens om te mogen stemmen verlaagd naar 16.
Na 23km is het uit met de pret en slaan we af op de oude, onverharde death road waar nog steeds ieder jaar wel iemand zich te pletter rijdt in het ravijn. Wat is het toch dat mensen zo graag levensgevaarlijke dingen willen doen? Gus vertelt echter iedere paar km welk obstakel (landslide, waterfall, babyhaeds) ons te wachten staat en heeft een fluit voor als een grote truck ons tegemoet komt. Achter ervaren Pyreneeën fietser Tibo en Michiel aan hobbel ik steeds harder naar beneden. Voor de zekerheid het hele stuk staand uit m’n zadel met m’n gewicht naar achteren, dat gaat zeer doen morgen. Vol adrenaline komen we een paar uur later beneden aan, tijd om af te koelen in de beek!
Opnieuw een dag in La Paz. Met El Teleferico, een Oostenrijkse skilift die in 2014 is aangelegd als een soort bovengrondse metro, gaan we naar the cemetary district. Als een appartementencomplex zijn de graven stapels hoog opgebouwd.
Boven aangekomen stappen we in een micro naar Tewanaku, een pre-Inca volk van 1500BC welke uitstierf door een enorme klimaatverandering 500AC. Toch kregen ze het voor elkaar in die tijd ijzer te smeden, gereedschap te maken en enorme tempels met uitgehouwen beelden te bouwen. Terug in La Paz eten we lama en slaan we flink in voor morgen, koekjes scheppen bij de lokale bakker, 1/2 kilo voor 13 Bs, wc-papier en snacks uit een stalletje van nog geen m2 groot, we zijn er klaar voor!
