Myrthe Sonneveld

Me gusto la bonita Bolivia

| 0 comments

Van alle vervente reizigers die ik de afgelopen jaren vroeg welk land ik zeker nog moest bezoeken kreeg ik steevast het antwoord: Bolivia. Na een vijf daagse tour via Sajama, Salar Coiposa, Salar Uyuni en Parc Nacional Eduardo Avoroa weet ik dat ze gelijk hebben. Bolivia is het meest mooie en veelzijdige land dat ik ooit heb gezien. Na dagenlang hobbelend in een 4×4 besef ik dat het onmogelijk gaat zijn al deze prachtige landschappen te beschrijven. Toch ga ik een poging wagen. 

Sajama, met 6542m de hoogste piek van Bolivia en tevens de naam van het oudste Boliviaanse National Parc, opgericht om uitsterven van de Vecunas (neefje van de lama) te voorkomen. Het ligt aan de westgrens van Bolivia en behalve vrachtverkeer richting Chili komt er geen openbaar vervoer. Jaarlijks bedoeken 4500 mensen het park. Ouderwets als ik ben zoek ik alles op in m’n reisgids en kom ik tot de conclusie dat we hier niet kunnen komen. Lucky me is Michiel wat moderner en vindt hij online een vijf daagse Tour van La Paz via Sajama naar zuid-west Bolivia. 

We worden opgehaald bij ons hostel door Alejandro, de guide anex driver anex cook in een 4×4 welke we de komende dagen zullen delen met Scotty and Emily uit Californië, David uit Nieuw-Zeeland en Jamie uit Singapore. We verlaten La Paz aan de westkant en rijden over de snelweg richting de Chileense grens, halverwege de weg naar Oruro slaan we af richting Sajama op een onverharde weg. De eeuwig besneeuwde top van Sajama komt steeds dichterbij terwijl we tussen de kuddes lama’s en alpaca’s doorrijden. Picknick lunch met rijst en kip aan de rivier tussen de alpaca’s tot we worden opgejaagd door een oude vrouw – de alpacahoedster – omdat wr haar kudde uiteen hebben gedreven. Ze wordt omgekocht met bananen, 20 Bs en een halve fles cola. Rond Sanama liggen maarliefst 87 geisers, allen met een andere kleur en temperatuur. Fris als het hierboven is duiken we verderop in een natuurlijke hotspring. 

De volgende dag rijden we naar Salar de Coipasa, de op één na grootste zoutvlakte van Bolivia die enkel wordt gebruikt voor zoutwinning, we zien de hele dag dan ook geen enkele andere toerist, joepie! We bezoeken Chullpas, tombes uit +/- 1300AD, groot en vierkant, meestal geschilderd in de Inca kleuren rood, zwart en wit. We zien zelfs echte mummies, allen in foetushouding omdat men geloofde in reïncarnatie. De zoutvlaktes zijn spierwit en zó glad dat het door de reflectie lijkt alsof de omringende bergen in de lucht zweven. Ik kan er uren naar kijken.  

 Na onze eerste nacht in een zouthotel gaan we naar het beroemde Salar de Uyuni, de grootste zoutvlakte ter wereld en zien we voor het eerst in 2 dagen andere toeristen. Salar de Uyuni is wat roder en heeft een cactuseiland Isla Incahuasi, welke vol staat met cacti van wel 10m hoog. Omdat de Salar is ontstaan uit een opgedroogde rivier lopen we hier niet over rots maar koraal. Het is ijzersterk maar knispert als verschuivende dakpannen onder je voeten. Vrolijk huppelen we rond over de uitgestrekte witte vlakte.   

 
   

 Dag vier is een drukke dag, niet zozeer omdat we helemaal naar het zuid-westen van Bolivia, Park Nacional Eduardo Avoroa rijden maar omdat het landschap iedere 30 minuten compleet veranderd. M’n arme hersenen hebben er moeite mee al dit moois op te slaan. Vanaf de Salar via rode vulkangrond met enorme rotsformaties naar Laguna Canapa waar het volstaat met flamingo’s. Door naar het prachtig groene sulfaat Laguna Hedionda waar zo mogelijk nog meer flamingo’s staan op slechts een meter afstand. Voor we kilometers lang door de woestijn zullen rijden. Het is gortdroog, warm en winderig en dat alles nog altijd op meer dan 4000m hoogte. We krijgen een lekke band welke Alejandro in een handomdraai verwisselt en rijden door naar Desierto de Siloli waar we onder andere de beroemde arbol de piedra (stone tree) zien en sluiten af met Laguna Colorada. Opnieuw een lagoon maar dit keer gevuld met Bordeaux rood water en natuurlijk de bijbehorende flamingo’s.   

 Op de laatste dag gaat de wekker om  4AM voor een feestontbijt met panecakes (ik probeer niet te denken aan de arme ziel die die om 3AM heeft staan bakken) zodat we om 5AM kunnen vertrekken naar de geisers. Gelukkig hoeven we niet te douchen want om 6.30AM springen we in een heerlijk warme hotspring. Het einde van deze ongelofelijk mooie tour met leuke groep komt bijna tot een einde, we bezoeken Laguna Blanco en Verde (door het magnesium, zonder flamingo’s dus) alvorens we Scotty, Emily en David afzetten in Chili. Chili check! En dan terug naar Uyuni, 400km onverharde weg, dit keer zonder lekke band. Enorm getraind in lang zitten en naar buiten kijken besluiten we meteen in de bus te stappen terug naar civilisation: Potosi, de hoogste stad ter wereld op 4067m. 

Leave a Reply

Required fields are marked *.