Sunny San Diego

Na het publiceren van de eerste drie hoofdstukken van mijn proefschrift mag ik 2016 afsluiten met een oral presentation op werelds grootste hematologie congres in het zonnige San Diego. Gelukkig weet ik collega Sanne zo ver te rijgen om er wat dagen aan te plakken en zo vliegen we al op maandag naar Southern California.

Geïnspireerd door reisgidsen en tips van collegae verblijven we de eerste dagen in Airbnb The blue house in Ocean Beach, zoals de naam al doet vermoeden nabij het strand. Tot mijn grote vreugde en verbazing wordt er n San Diego gezond (en veel Vegetarian en Vegan) gegeten. Nu, 10 dagen later heb ik nog steeds geen Macdonalds of Burgerking gezien. Onze favoriet wordt de acai bowl een smoothie van aca bessen met verse aardbeien blue berries kokos en noten wat een feest! It turns out dat Sanne net zo gelukkig wordt van eten (lees: een vreetzak is) als ik en samen struinen we de lokale koffie en lunchtentjes af voor de beste koffies met kokos en pompoen flavor. We vertoeven een dag in La Jolla waar we in de bloedhete zon eggs benedict met Hollandaise saus avocado en mapple bacon ontbijten terwijl uit de speakers ‘Let it snow’ schalt, ik kan mijn geluk niet op. Tijdens onze stevige wandeling langs de kliffen in een poging dit ontbijtje te compenseren lopen we onverwacht tegen zeehonden, pelikanen en ander prachtig gevogelde aan, toch net zo goed ingelezen dus. De zee en de natuur zijn prachtig, opnieuw zijn we blij verrast. M’n presentatie oefenen voor de vogels in m’n bikini op het strand aan de Pacific ocean, ik kan me slechtere werkdagen herinneren.

Na ook Balboa Park, Little Italy en North Park te hebben ontdekt en een fotoshoot met de kerstman op het strand onder een enorme kerstboom gevuld met strandballen als kerstballen arriveren ook de andere collega’s en kan het congres beginnen. Anders dan vorig jaar in Orlando, Florida is dit zowaar een mooi congrescentrum, aan het water met veel glas, open ruimtes en buiten terrassen om even bij te komen van alle informatie de je net tot je hebt genomen. Na het ophalen van mijn Abstract Award loop ik mijn voorganger Rick tegen het lijf de tegenwoordig een waanzinnig succesvolle postdoc in Canada is en het ene na het andere high impact paper publiceert. Hij moet morgen in dezelfde sessie als ik presenteren en weet me ‘gerust te stellen’ door te vertellen dat we op prime time moeten presenteren en er wel veel slimme (lees: belangrijke) mensen in de zaal zullen zitten. Dankjewel Rick.

Met oude bekenden van mijn stage op Curaçao, van de studie en met een toekomst collega als intenst in opleiding vertrekken we de avond naar Del Coronado een schiereiland met een prachtig in kerstsferen versierd hotel tussen de palmbomen aan het strand. We treffen het, er is de avond een kerstparade! Met Suthesh ren ik de Red Blood Cell run en sluit ik aan bij het jaarlijkse AMC diner. Ik begin steeds beter te begrijpen waarom m’n bazen zulke congressen, los van de tropische locatie, kunnen waarderen. Het is toch best wel heel erg leuk om met (oud) bekenden op te trekken en nieuwe avonturen te beleven.

Tijd voor mijn presentatie, daar doe ik het ten slotte toch allemaal voor. M’n verhaal gaat goed soepel en volgens mij ben ik niks vergeten te vertellen. Ook nu weer verdwijnen de zenuwen na de eerste slide en blijkt het toch best wel leuk om mijn data te laten zien hier heb immers 2.5 jaar lang patentensamples voor verzameld, me suf gepipetteerd en eindeloze statistische analyses gedaan. Zelfs de discussie gaat erg goed! Na 3 jaar hersens kraken zit ik er lekker in en kan ik mee filosoferen over de mogelijke verklaring van mijn bevindingen. Na afloop komt er een associate professor naar me toe om te vragen of hij mijn data op de ‘ASH Highlights’ mag laten zien in St. Louis, cool!

Wat een mazzel dat ik al zo vroeg in het congres mocht presenteren. Nu kan ik de rest van het congres zonder zenuwen volgen en nog goed opletten ook. Na Taco Tuesday, we zitten immers vlakbij Mexico, is het nu tijd om ook de andere lokale treats te proberen. Papardelle met lobster, salades met zalm en alsof ze ons verwachtten is er ‘Extraordinairy desserts’, waar ze de aller aller lekkerste en grootste stukken taart verkopen de ik ooit heb gehad. Life is good J

Na het congres is er nog tijd voor een laatste wandeling langs het prachtige strand van Pacific Beach om nog even van de heerlijk warme zonnestralen te genieten voor we weer naar de kou vertrekken. Een situatie om Sanne’s honger naar een hotdog te stillen wordt gecreëerd bij een ijshockey wedstrijd. De San Diego Gulls tegen het Canadese Bakersfield. Schaamteloos wordt er een blik geluid, licht en gejoel opengetrokken als het thuisteam opkomt. Doodstil is het als de tegenstander opkomt. Hetzelfde gebeurt wanneer er gescoord wordt. Naast ons zit een jongen van een jaar of 17 met zijn moeder die luidkeels de tegenstander verrot scheldt, moeder lacht er schaapachtig om. Om de paar minuten wordt het spel stilgelegd voor filmpjes en muziekjes, de spelers mogen elkaar klaarblijkelijk met blote vuisten in elkaar stompen terwijl de scheidsrechter toekijkt luid gejoel vanuit de zaal de mensen vinden het prachtig. Ik kan mijn ogen net geloven. Ik snap nu wel waarom veel Amerkanen oprecht denken dat het Amerikaanse volk beter is dan de rest, als je van jongs af aan opgroeit met deze zelfverheerlijking is het lastig je ertegen te verzetten.

Desalniettemin hebben we enorm genoten van San Diego. Een leuke stad met mooie natuur waar het net als in iedere andere grote stad gewoon de kunst is om de toeristische plekken te vermijden, dan is het er heerlijk!