Na een paar dagen de verloren kilo’s bij eten in het prachtige Potosi en Sucre maken we ons klaar voor de volgende en meest challeging trip: het beklimmen van Huayna Potosi, 6088m. 

Voor we vertrekken worden we uitgerust met skipak, helm, klimijzers en pikhouweel. Ik vrees dat de vrouw die ons helpt oprecht denkt mij een plezier te doen met de paars/roze outfit die ze me aanreikt. We rijden naar basecamp refugio op 4700m vanaf waar we naar een gletsjer lopen voor iceclimbing lessons. Gelukkig verblijven we inmiddels al zo’n 3 weken boven de 3600m en zijn onze rode bloedcellen klaar voor een wandeling naar grote hoogte. Iceclimbing maakt niet moeilijk en leerbaar als ik ben kopieer ik gewoon de techniek van guide Theo. Terug in de refugio (Theo is inmiddels al naar Campo alto (high camp) vertrokken ivm een spoedgeval) krijgen we van de vrouw des huizes nog net een bord eten voorgeschoteld voor ze roept ”hasta domingo” en de deur achter zich dicht zwaait. Zitten we dan, halverwege een berg in een refugio waar het 9 graden is en er ‘s nachts op de deur wordt gebonkt door nieuwe gasten. Een avontuur is het nu al. 

De volgende dag verschijnt er vanuit het niets een nieuwe gids, Lucio die ons mee naar boven zal nemen. Tot boven de 5000m lopen met 15kg slaapzakken, voedsel en klimgerij op je rug blijkt toch andere koek. Nauwelijks in staat hardop te praten prijs ik mezelf gelukkig met de roei-, fiets-, ren-, en triathlon wedstrijden van afgelopen jaar. Als ik niet topfit was geweest was ik met geen mogelijkheid boven gekomen. Genoeg tijd om na te denken als je toch niet kunt praten dus vraag ik me af: is het mogelijk te hyperventileren op 5000m? Het idee van hyperventileren is immers dat je door te snel ademen te veel zuurstof binnenkrijgt. Op 5000m hoogte zit er al maar 50% minder zuurstof in de lucht alsof je in een plastic zak ademt nog voor je begint met hyperventileren. 

Anyway, we halen het keurig binnen de tijd naar Campo alto op 5130m waar we een paar uur acclimatiseren (lees: eten en slapen van 6PM tot middernacht) om om 1AM naar de top te vertrekken. Nog voor de wekker gaat ben ik al wakker van de bliksemflitsen. Balen, sneeuw en onweer. Er wordt besloten tot 2AM te wachten en dus wordt er nog maar een potje geschaakt met de Duitser Simon die diezelfde nacht de tocht zal ondernemen. Om 2AM is het onweer inderdaad overgewaaid en dus besluiten we een poging te wagen. Het sneeuwt echter nog steeds en het is mistig dus Lucio stelt ons alvast teleur dat we de top niet zullen gaan halen, te gevaarlijk. 

Een paar uur ploeteren we in het pikkedonker met hoofdlamp over het ijs waar inmiddels zo veel sneeuw op ligt dat we iedere stap wegzakken tot onze knieen, loodzwaar. Op een gegeven moment zie ik gletsjerspleten, links en rechts, ik kan er niet omheen dus moet ik er óverheen. Ik denk lichte gedachten en doe een schietgebedje. Wanneer we bij een grotere spleet aankomen die slecht zichtbaar is door de enorme vak sneeuw die naar beneden komt ga ik zitten. Ik denk aan Fieke die op kinderkamer al over gletsjerspleten sprong maar kijk om me heen naar de sneeuw terwijl het weer is gaan bliksemen, weet dat we de top toch niet gaan halen en denk: ik ben toch zeker gekke Henkie niet? 

Terug in de Campo alto refugio komt een uur later ook German Simon weer binnen die ons weet te vertellen dat niemand van de 15 pogers het die nacht tot de top heeft gehaald.   

  Door de sneeuw dalen we verder af naar basecamp waar de volgende uitdaging wacht: de refugio is op slot en onze spullen liggen binnen. Moe en koud breken we in via het enige raam zonder tralies en klim ik naar binnen. Opgelost. 

Als vervolgens blijkt dat we nog twee uur op ons transport moeten wachten omdat Lucio op moet lossen dat er een groep zonder guide zit (Theo blijkt dronken in La Paz te zitten), is hetduidelijk. Bolivia is klaar met ons, terug naar Peru.