Op mijn laatste dag op Curacao sta ik vroeg op. Ik slaap al 3 nachten kort in hoop dat ik straks in het vliegtuig (vluchtnummer KL0783) lekker kan slapen en niet zo’n last krijg van een jetlag, ik moet tenslotte rondjes gaan fietsen door Amsterdam als ik terug ben! Voor de zekerheid heb ik ook maar een diazepammetje gekregen van een arts-assistent.

Een huisgenoot van Madeleine is zaterdagavond op mijn mooie Curacaose Gucci zonnebril gaan zitten en dus ga ik ’s ochtends vroeg opzoek naar de betreffende winkel in Otrabanda. Gelukkig heb ik de winkel snel gevonden en krijg ik het zelfs weer voor elkaar om nog wat van de prijs af te dingen.

Als afscheid loop ik nog maar een keer over de pontjesbrug die – als ik op de helft ben – opeens opengaat dus ren ik snel weer terug, een heftig afscheid. Ik zit nog even langs het water om alles voor de laatste keer goed in me op te nemen. Het is een gek gevoel, wanneer je op vakantie bent is het jammer om weg te gaan omdat het een leuke vakantie was en thuis moet je weer aan het werk. Afgezien nog van het feit dat ik voorlopig niet aan het werk hoef is het anders omdat ik me hier thuis voel. Ik ga naar huis terwijl ik me al thuis voel, beetje dubbel dus.

De Isla medewerkers zijn aan het staken en dus staan er al een paar dagen enorme rijen voor alle benzinestations. De uitgang van de Isla is afgesloten en dus kunnen de pompstations niet worden bijgevuld, de benzine raakt op, iedereen in de stress en dus zo snel mogelijk tanken om nog zo lang mogelijk auto te kunnen rijden. Het duurt uren voordat je aan de beurt bent. Gelukkig reed ik vrijdagnacht op een niet zo christelijk tijdstip naar huis dus was ik zo aan de beurt.

Vandaag moet ik mijn Getzje bijtanken voor ik hem inlever bij Hertz. Als ik bij het pompstation ben blijkt de benzine inderdaad op. Dan maar met een lege tank aankomen bij Herts, ik kan er tenslotte niks aan doen.

Wel jammer van mijn afscheidscomité. Om benzine te sparen rijd iedereen zo min mogelijk met zijn auto, mij uitzwaaien op Hato zit er dus helaas niet in. Misschien maar beter ook, ik word nogal emotioneel in de buurt van ’t vliegveld, zal wel iets te maken hebben met komen, gaan en afscheid nemen, dus voor je het weet sta ik weer net zo hard te brullen als op Schiphol.

Alles is ingepakt, ik heb een vuilniszak met kleren/schoenen die niet mee terug gaan aan Anne gegeven. Deze geeft ze aan haar werkster en die stuurt ze dan weer naar een goed doel in Colombia zodat ze daar verder kunnen genieten van mijn rokjes en shirtjes die ik zo vaak heb aangehad dat ik ze niet meer kan zien.

Nu nog even een paar uur bij Hooks liggen met Wouter die een compensatiedag heeft na zijn weekenddienst en dan is het feestje hier echt voorbij. Gelukkig kom ik eind oktober alweer terug, dan geeft Guus Meeuwis hier een concert en daar moet ik natuurlijk bij zijn!