Anders dan anders weet ik niet goed wat ik op moet schrijven. Ik wil vertellen dat ik het jammer vind dat ik naar huis ga, dat ik blij ben hier op Curaçao, dat ik me gelukkig voel, en waarom.

Op Curaçao voel ik, anders dan in Nederland, geen sociale druk. Ik doe per dag waar ik zin in heb, kijk hoe ik me voel en daar wordt mijn programma op aangepast. In Nederland zit mijn agenda altijd minimaal twee weken van te voren vol gepland. Over het algemeen met leuke dingen, maar het blijven dan toch verplichtingen. Probleem is ook dat iedereen dingen plant, dus als ik dat bij terugkomst als enige niet zou doen kan ik nooit met iemand afspreken omdat iedereen dan al een afspraak heeft.

Veel mensen hier hebben thuis een lastige situatie. Ouders en familie, het brengt een hoop stress met zich mee. Hier op Curaçao is dat allemaal ver weg en bovendien kun je er vanaf hier toch helemaal niets doen. Met Coen heb ik besloten dat het eigenlijk een kwestie van ontkenning is. Zolang je hier zit bestaan de problemen van thuis zit en vallen al die zorgen weg, heerlijk. Feit blijft wel dat de problemen nog steeds bestaan, dus zodra je weer terug bent in Nederland wordt alles helaas weer zoals vanouds.

Vanaf Curaçao blijken een hoop dingen die in Nederland belangrijk lijken maar gebakken lucht te zijn. Denk aan Nereus, waar je de beste roeier of de leukste borrelaar moet zijn om mee te tellen, of studie, waar je met de minste inzet de hoogste cijfers moet halen. Het is jammer dat dat in Nederland zo belangrijk wordt geacht, het brengt een hoop onnodige zorgen met zich mee.

Na mijn laatste keer surfen gister op Spaans Water, cadeautjes kopen voor Evelien en Hayo en bijslapen op het strand van Cabana kom ik met Madeleine en (andere) Tim tot de ontdekking dat het grootste probleem wat we hier op Curaçao hebben is: hoe krijg het gehakt op mijn nacho chip?

Conclusie, ik moet zorgen dat ik me in Nederland net zo gelukkig ga voelen als hier. Met mijn hoeveelheden familie is het – zolang ze elkaar niet willen zien – niet haalbaar om iedereen vaak te zien. Ze zullen dus genoegen moeten gaan nemen met minder.

Ik hoop dat het me gaat lukken om weerstand te bieden aan de sociale druk zodat ik me in Nederland ’s ochtends bij het wakker worden net zo ontspannen voel als hier, ik ben benieuwd.