Heerlijk ontspannen zitten we op ons dakterras in Santiago de Cuba als Max, de Duitser die we gister in de bus hebben ontmoet, ons komt vragen of we al onze spullen nog hebben. Hij en zijn kamergenoot Lucas missen namelijk €25,- en een mp3-speler. Enigszins ongerust lopen we naar onze kamer en komen inderdaad tot de ontdekking dat er 100CUC ontbreekt. Lucas en Max spreken vloeiend Spaans en bespreken het met de eigenaar van de casa. Deze reageert gelukkig heel adequaat en gaat iedereen halen die die dag in de casa is geweest (hij, zijn partner, de cleaning lady en de huisoppas). Met zijn allen zitten we vervolgens in de woonkamer. De arme cleaning lady begint bijna te huilen, ze werkt er al 10 jaar en weet van niks. Ook de huisoppas, een jongen met typisch Cubaanse hanenkam zegt van niks te weten. Alsof ik in CSI zit observeer ik zijn lichaamstaal. Zweetpareltjes op zijn voorhoofd terwijl zelfs wij als toeristen het hier niet warm hebben en een rechterhand die maar niet stil wil blijven liggen.
Gelukkig zegt de eigenaar zelf dat we naar de politie moeten gaan. Gewend geraakt aan de Cubaanse wachttijden gooi ik nog snel een fles water en een pak koekjes in m’n tas voor we met zijn vieren op pad gaan. Onderweg meld ik bij het reeds gereserveerde restaurant dat we waarschijnlijk te laat gaan komen, het is inmiddels 6pm.
Aangekomen op het bureau begint het goed, geen rij! Ons verhaal, verteld door Lucas, wordt aangehoord en vervolgens met de hand opgeschreven. Later zal blijken dat we dezelfde procedure van vertellen en handmatig uitschrijven nog drie keer zullen herhalen, steeds aan een andere agent. En zo zijn we 2.5uur verder waarin ook de Cubaanse betrokken worden ondervraagd. We worden gesommeerd in een politiejeep te stappen en met acht man rijden we naar de casa. Nu is het tijd voor een gezellige vrouw om met haar aluminium koffertje en latex handschoenen sporenonderzoek te gaan doen. Wij mogen ondertussen even wat gaan eten, halleluja! Op een prachtig dakterras tussen de hangplanten proppen we snel een heerlijke sopa, pollo, aroz en vegetales naar binnen terwijl Max een dansje doet om ons op te vrolijk en de politie door onze spullen gaat.
Lucas komt ons vertellen dat we nsle naar het hostel moeten voor extra vragen. Aangekomen in het hostel worden we door Captain N. op de bank geparkeerd en moeten we zo lang wachten dat ik zowaar in slaap val. Achtereenvolgens laten we de kamer en betreffende backpack zien, waar het geld in zat. Er wordt een nummertje bij gezet en een foto van gemaakt. Helaas, zelfs de envelop waar het geld in zat laat geen vingerafdrukken zien (ook niet die van ons dus een waardeloze techniek zo concluderen we) en opeens worden wij hard aangepakt en moeten we van alles bewijzen. Gelukkig zijn we niet achterlijk en kunnen we tot een week geleden opsommen waar en wanneer we wat hebben opgenomen of uitgegeven. De bijbehorende bonnetjes vissen we tussen de haren uit de prullenmand. Als Captain N. bewijs wil kan hij het krijgen ook.
Met Max, Lucas, Captain N. bier, en sigaren zitten we vervolgens aan de eettafel van de casa. Hij schrijft, wij kijken zwijgend toe. De eigenaar van het hostel zit te huilen in zijn schommelstoel, schuldgevoel knaagt.
De agent die de Cubanen ondervroeg komt in helblauw t-shirt aan en scooterhelm nog op binnen lopen en overleg in ons bijzijn uitgebreid met Captain N. Lucas vertaalt: De huisoppas met hanenkam blijken de eigenaren pas enkele weken te kennen. Onder druk werd hij nog nerveuzer en is zijn huis onderzocht. Hierbij is veel geld gevonden, wat erg vreemd is voor deze jongen die geen cent te makken heeft, in tegenstelling tot de eigenaar van de casa die al 10 jaar zonder problemen een eigen zaak runt. Hij is opgepakt en wij krijgen misschien ons geld terug.
Minor detail, het hele verhaal moet nog handmatig worden opgeschreven (x4 personas), het is inmiddels 2am en ondanks volledig uitschrijven staan nu toch de gegevens van mijn ouders op het formulier van Louise. Het hele formulier moet worden overgeschreven. Louise en ik willen vooral graag een kopie voor de verzekering maar helaas, een kopieerapparaat hebben ze niet. Ons geld zijn we waarschijnlijk kwijt maar we hebben wel een boef gevangen! Snel slapen want om 7.30am vertrekt onze bus naar Baracoa alweer.