La bicicleta
Al in Nederland kregen we te horen dat je prachtig kunt fietsen in Valle de Vinales en omdat we verder toch geen plannen hebben vertrekken we vanuit Havana meteen richting het westen, richting Vinales. Na een dag flink te hebben rond gestapt in de zinderende hitte heen en terug naar Cuave del Silencio waarbij we beiden een zonnesteek oplopen (onze gids hout het tempo er lekker in) besluiten we de volgende dag te gaan fietsen. Bij een vriendelijke man die ons reeds bustickets naar Cienfuegos aansmeerde huren we twee mountainbikes. Ik check banden en remmen en ga er maar vanuit de versnellingen sowieso niet werken. We fietsen heerlijk door de heuvels langs Cueva del Indio, ingehaald door auto’s, enorme trucks en paard en wagen. Als sportieve Hollanders slaan we na 8km linksaf richting El Rancon en begrijpen meteen waarom de mensen op de kruising zo stonden te roepen: het gaat stijl omhoog. Zoals verwacht werken de versnellingen nauwelijks en moeten we sommige stukken lopen, maar het uitzicht is fantastisch! Op de terugweg (bergafwaarts) blijken helaas de remblokjes niet voldoende te werken om de fietsen tot stilstand te brengen, dus moeten we weer hele stukken lopen. Ach, we hebben geen haast en vandaag hebben we wél voldoende water bij ons dus we vinden het prima.
Tot de trapas het begeeft, de rechter trapper bungelt er maar zielig bij. Kak. Met de kennis dat we op de heenweg maar twee keer mensen zijn tegengekomen lopen we verder. Gelukkig lopen ons op een gegeven moment twee mannen tegemoet die aan ‘Senor, bicicleta broken’ genoeg hebben om de fiets om te keren en de trapas weer in elkaar te zetten. De lam gedraaide bout wordt met een eindeloos geduld vast gedraaid met behulp van stokken en stenen. Muchas gracias Senor!
En zo gaan we verder, het is inmiddels het heetste moment van de dag en druipend van het zweet komen we bij de fietsverhuur aan. De arme man weet duidelijk niet wat aanmoet met twee vrouwen in onze toestand want zonder enig weerwoord krijgen we ons geld terug.

The American car
Een uitgemolken onderwerp. Bij Cuba denkt iedereen aan rum, sigaren en ‘old cars’. Toch kunnen ook wij de verleiding niet weerstaan en kiezen we voor ‘an old American car’ wanneer we op een dinsdag van Cienfuegos via Laguna Guanaroca en Parque Le Nicho naar Trinidad reizen. De auto is groot en rood, geen probleem dus dat we onderweg nog wat mensen een lift geven. Bergop heeft de auto het zwaar, tergend langzaam en met een sputterend geluid leggen we de 17km in >1uur af naar El Nicho. Terug gaan we zo mogelijk nog langzamer, we verdenken de remschijven ervan de indringende geur te verspreiden als we we naar beneden gaan. Maar goed, wat weten wij ervan? Veilig worden we die middag na roeien tussen pelikanen en flamingo’s en zwemmen onder een waterval afgezet in Trinidad en kunnen we eindelijk onze benen strekken. Typisch, ‘an American car’ is net als de gemiddelde Amerikaan: plomp.

El Caballo
Net zo gemakkelijk als dat mensen zich verplaatsen in moderne auto’s en ‘American cars’, verplaatsen mensen zich te paard. In de stad, op de snelweg, of op het land. Ondanks de verboden voor paard en wagen verkeersborden zien we ze overal. Zit je nietsvermoedend op de veranda bij je Casa particular een boek te lezen, kom er een heuse cowboy (met hoed!) voorbij galopperen en probeert hij nog indruk op je te maken ook. Menig taxi is een paardenkoets, in het donker verlicht middels een olielampje onder de wagen. Kinderen worden er in hun kraakheldere schooluniform mee naar school gebracht en producten worden ermee vervoerd. Het is de normaalste zaak van de wereld. Gelukkig is Louise (alias Louisa, dat is namelijk een Cubaanse naam) zo aardig mijn voorkeur wat betreft vervoersmiddelen te volgen en heb ik nog niet met mijn luie billen op een uitgemergelde caballo hoeven zitten. Ik loop en fiets nog steeds alles liever zelf 🙂