Ondanks een korte nacht na een lange, laatste dag op werk (maar deadlines gehaald) spring ik vol enthousiasme mijn bed uit als om 5.15am de wekker gaat, vakantie! In al mijn opwinding zit ik veel te vroeg op de eerste metro van de dag te wachten, die tot mijn verbazing propvol zit, op weg naar Amsterdam Centraal. Krenten als we zijn hebben Louise en ik namelijk een vliegticket geboekt vanaf Parijs en gaan we het eerste stuk met de trein. In de TGV blijken onze tickets zowaar goed te zijn voor de 1e klas (al brengen we het grootste deel van de reis door in de bar). Dat treinen een heerlijk ontspannen manier van reizen is wordt bevestigd op luchthaven Charles de Gaulle. Ondanks dat we al zijn ingecheckt moeten we in een 2 uur durende rij aansluiten voor de bagage drop-off en komen we zowaar in tijdsnood. Gelukkig weet Louise de tijd goed te doden door midden in de rij uit haar broek te scheuren, gracias chica!
Cubaanse Peso (CUC) blijk je enkel op Cuba zelf te kunnen krijgen en dus sluiten we braaf aan in de volgende rij voor de douane, waar opnieuw maar 1 hokje bemand is en even later bij de handbagage controle. En jaar hoor, daar is ie dan, de Final call voor onze vlucht naar Cuba. Zonder enig idee hoever het nog is beginnen we te rennen en komen inderdaad als laatste (maar op tijd!) bij het vliegtuig aan. Zwaar teleurgesteld in Air France – KLM, dit doen we nooit weer. Gelukkig blijft de stoel naast ons leeg en hebben we nauwelijks last van de groep Duitsers die met een slaapkapje op het voorhoofd luidkeels in de gangpaden staan te borrelen tot ze zelfs door de piloot gesommeerd worden te gaan zitten.
Soort van uitgeslapen komen we aan op Cuba om opnieuw in de rij te gaan staan. Ook hier zijn ze fan van queue’n en het duurt nog zo’n twee uur voor we bij onze vriendelijke pick-up hombre in de auto stappen.
Minor problem, in het vliegtuig lazen we dat pinpassen en de meeste creditcards niet werken dus dat je veel euro’s mee moet nemen om te wisselen, en die hebben we dus niet. Gelukkig wil onze vriendelijke transfer hombre wel langs een bank rijden alvorens ons naar het hostel te brengen. Naast elkaar staan we synchroon onze mastercard in de ATM te duwen en toetsen hoopvol 300CUC in, DECLINED. Ok, misschien is dit een wat hoog bedrag voor een communistisch land waar zelfs een dokter maar 15euro per maand verdiend en dus schroeven we onze wens bij naar 100CUC, DECLINED. Kak. Toch jammer dat van alle tips die we hebben gekregen over muziek, sigaren en rum niemand deze heeft gemeld. Gelukkig worden we in het hostel Perregrino gerustgesteld door Julio, een native English speaker die ons ervan overtuigd dat het morgen als de bank open is allemaal goed gaat komen. En inderdaad, nadat we de volgende morgen ver voor openingstijd bij de bank de volgende lange rij hebben doorstaan krijgen we met behulp van paspoort en creditcard dan eindelijke onze gewilde CUCs. Bienvenidos a Cuba!