Met Poppy wandel ik in de stralende zon een laatste keer door het waanzinnig mooie city centre, ik probeer nog een keer extra goed te kijken naar alle mooie gebouwen om deze herinnering goed op te slaan. Poppy verdenkt me van schizofrenie terwijl ik al m’n gebrabbel – nu in bijna vloeiend Engels – uitkraam over hoe mooi het hier is en wat ik allemaal ga missen, ‘it must be so busy in your head!’ We wandelen voor de laatste keer een ‘closed to visitors’ college in met onze University of Cambridge Studentcard en eten een pastry on the market square.
Tijd om te gaan, sportieve Hollander als ik ben ga ik met m’n enorme backpack en handbagage trolley op de fiets naar het station, blijkt toch nog een aardige uitdaging te zijn. Poppy is impressed en fietst gezellig met me mee om me uit te zwaaien. Aangekomen op het station sta ik voor de volgende uitdaging, er is een ongeluk gebeurd en er rijden geen treinen tussen Cambridge en Standsted. Never a dull moment zullen we maar denken.
Ik word geadviseerd in een stoptrein te stappen en over te stappen in Bishop Stortford. In de tjokvolle trein – ik ben niet bepaald de enige die op goede vrijdag een vliegtuig moet halen – ontmoet ik Catharina, een erg gezellige masterstudente kunstgeschiedenis uit Düsseldorf. Diep in gesprek over alle enge ongelukken die ik heb gezien in het Addenbrooke’s en over de kopieën die ze maakte in de Londen Library voor £0.36 per stuk worden we onderbroken door onze overbuurman. Een niet-onaantrekkelijke Duitse masterstudent die ons weet te vertellen dat we onze vluchten gemakkelijk zullen halen, hij zocht het op, op z’n smartphone. Hoera, wat een opluchting!
Wanneer we samen met zo’n beetje iedere andere passagier in de trein uit proberen te stappen in Bishop Stortford gaan opeens de treindeuren dicht en vertrekt de trein! Ik denk aan m’n vliegtuig, de striktheid van Easyjet, m’n eerdere poging een nieuwe vlucht te boeken in het Paasweekend toen ik terug kwam uit Brazilië en trek aan de noodrem.
Het duurt nog verrassend lang voor de machinist onze wagon bereikt, geen goed teken voor als er eens echt een emergency is. Met een dozijn erg stille mensen achter me leg ik in opvallend vloeiend Engels de situatie uit terwijl ik tussendoor m’n excuses aanbied en zo beleefd mogelijk probeer te blijven. We zijn slechts drie meter verwijderd van het perron maar there is no way dat de trein een stukje achteruit kan rijden of dat wij deze drie meter mogen overbruggen op het spoor. We rijden door.
Stiekem ben ik best wel opgelucht dat ik geen enorme boete heb gekregen, saves money for the taxi!
In het volgende gehucht aangekomen blijkt dat we beter met de trein terug kunnen gaan, mijn vriend de machiniest heeft namelijk wel geregeld dat deze trein direct naar Stansted gaat, heeft m’n betoog toch nog nut gehad.
Op Stansted ren ik met m’n loodzware backpack op de oranje Easyjet zone af, ik ben precies op tijd!
Opgelucht en dolgelukkig kom ik Catharina weer tegen en kletsen we ons op ons gemak door de safety control tot mijn oog valt op de vertrekinformatie: gate closing. Oeps. En wederom trek ik een sprintje, nu niet meer zo content met m’n hardlooptraining van vanmorgen. Als allerlaatste passagier plof ik neer in m’n vliegtuigstoel 19E om ergens boven de Noordzee nog één keer een blog te schrijven over wederom een geweldige buitenlandervaring.
Ik ga je missen links!