The University of Cambridge staat wederom op de derde plaats van beste universiteiten wereldwijd. And I want to know why.
Het is moeilijk om binnen te komen bij de medical school at The University of Cambridge. But once you’re in, it’s really hard to get kicked out.
Om toegelaten te worden tot de medical school moet je na je eindexamen 3 testen afleggen. Een alfa-examen, een beta-examen en een mondeling interview. Het gemiddelde van deze drie cijfers bepaalt je score. Vanzelfsprekend worden enkel de hoogste scores toegelaten. Slechts één op de zes scholieren wordt geaccepteerd en mag er toch wel vanuit gaan 6 jaar later af te studeren als arts aan The University of Cambridge. Anders dan in Londen zijn de prijzen om hier te studeren de laatste jaren niet erg gestegen. Als Brit betaal je £3000 per jaar, als buitenlander £12000. Ik heb ook studenten ontmoet die bij het leger zijn gegaan om deze kosten te dekken. Wanneer je bij het leger gaat betaalt deze je volledige medische opleiding, de deal is echter wel dat je na je opleiding minstens zes jaar in dienst blijft van het leger. Nogal een opoffering als je het mij vraagt.
Door het jaar heen zijn er geen tentamens. Enkel aan het einde van het academisch jaar, eind mei, zijn de final exams. Iedereen sluit zich een maand lang op om alle feesten en partijen van het afgelopen jaar te compenseren, een bijzonder saaie tijd van het jaar om als foreigner in Cambridge door te brengen. Opvallend genoeg zakt er bijna nooit iemand, en mocht dat dan toch gebeuren, kun je een hertentamen doen. Het is slechts een enkeling die het presteert geen dokter te worden na te zijn begonnen aan de medical school van The University of Cambridge.
Er is een groot verschil tussen de coassistent in Cambridge en Nederland. Je hoeft hier geen rotklusjes op te knappen als bloedprikken, brieven typen, lichaamsvloeistoffen wegbrengen voor onderzoek, koffie halen voor de dokter, onderzoeksaanvragen schrijven, enzovoort. The primary goal in Cambridge: teaching.
Ik begin iedere ochtend op de ED om 8.00 am met de overdracht en direct na de overdracht volgt er onderwijs, iedere dag. In Nederland heb ik als coassistent zo’n beetje ieder specialisme gezien, ook de kleinere vakken als dermatologie en oogheelkunde, al was het maar voor 3 weken. Hier in Cambridge ligt vooral de focus op de grote vakken en indien je oogheelkunde ambieert dien je hier zelf keuzevakken in te volgen, iets wat zelden gebeurt. Het lukt me dus nog weleens om ten overstaan van alle ED dokters en de consultant als enige het goede antwoord te weten op vragen over deze kleine vakken.
Op woensdag gaat direct na de overdracht de knalrode trauma telefoon, niet te missen in de gehele resus area. Een 33-jarige man is buiten bewustzijn en verbrand naast een ontplofte caravan gevonden, lekker begin van de dag. Het traumasein wordt afgegeven waarop zowel anesthesisten, chirurgen als internisten binnen 10 minuten in de resus area dienen te zijn. Er komt een consultant aangelopen, het blijkt een oefening te zijn! Achter een van de blauwe gordijnen ligt een pop te ademen en te hoesten. En inderdaad, binnen 10 minuten staat er een dozijn artsen vanuit het hele ziekenhuis om ons heen. We maken niet bepaald vrienden door ze om 8.15 am midden in hun eigen overdracht naar beneden te laten stormen. De taken worden verdeeld en zo wordt de plastic patiënt gered door de ED dokters.
Woensdag is onderwijsdag, at noon radiologieonderwijs, gevolgd door de grand round om 1 pm in de Medical School waar iedere week meer dan 100 specialisten bij elkaar komen om naar interessante casussen te luisteren. Van 3 tot 5 pm is er onderwijs voor de ED dokters over het onderwerp waar het die hele week ook bij het ochtendonderwijs over gaat.
Daarnaast zijn er bijna iedere avond lezingen in de medical school voor alle artsen en medical students. Foods and drinks are provided.
Het grote verschil met onderwijs in Nederland is, dat werkelijk iedere arts gepassioneerd is en staat te popelen om zijn kennis en kunde te delen met de rest van de wereld. Of ik nou in het donker zat bij radiologieonderwijs of bij een psychiatrielezing omdat er gratis voedsel was, het is me nooit gelukt in slaap te vallen.
Ik praat hier met drie researchers. Een cardioloog in opleiding die recent haar opleiding heeft onderbroken om haar PhD te halen, een die hard onderzoeker en een professor in de hematologie. Ik word razend enthousiast wanneer ze vertellen over alle onderzoeksmogelijkheden hier en onverschillig noemen dat er ongetwijfeld wéér een Nobelprijs aan zit te komen in de onderzoeksgroep. Ik krijg zelfs het aanbod om hier onderzoek te komen doen! Minor detail: I would have to start in two weeks. Dat is me een beetje te snel, bovendien heb ik al een super leuke baan in Nederland dus met pijn en moeite sla ik dit aanbod af. Maar als ze me zelfs aan The University of Cambridge willen hebben moet dit in Nederland ook wel lukken. Toch?