Ik ben van wacht. Dat betekent dat ik net als alle dagen om 8.05 uur op mijn Vlaamse Gazelle spring en tussen de uiterst voorzichtig fietsende Belgen door scheur naar het Academisch Ziekenhuis Antwerpen (AZU), braaf wachtend voor de klaar-overs die op iedere (let wel, íedere) straathoek de Vlaamse kindjes helpen oversteken.

Net als anders ben ik bij de briefing, onderzoek ik mijn kinderen, ben ik bij het toeren, doe ik slaaponderzoeken. Vandaag zet ik zelfs vaccinaties. Als je dienst hebt mag je voor €6,- lunchen in het restaurant en dus roep ik volledig geïntegreerd tegen de kassière ‘ik heb wacht!’, wantrouwend kijkt ze me aan. Gelukkig helpt de Vlaamse coassistent me uit de brand: ‘Gij zijt van wacht’. Net als in het Frans ben ik hier dingen als ik ze in het Nederlands heb, weer wat geleerd.

Om 18.00 uur na de briefing ben ik dus van wacht, en loop ik met de assistent van wacht naar de briefing van de neonatologie. Om 18.02 uur wordt er gebeld dat er een keizersnee plaatsvindt, om 18.05 uur sta ik met de neonatoloog en assistent op OK en om 18.20 uur sta ik een baby van nog geen 32 weken te beademen. Wat navellijnen en intubaties verder kan ik om 23.00 uur op weg naar de eerste hulp eindelijk een boterham naar binnen duwen. Gelukkig kan ik met een praktisch verticale leercurve een paar uur later even gaan slapen.

Van wacht zijn duurt tot de briefing de volgende morgen en zo ben ik dus voor het eerste van mijn leven 25 uur achter elkaar aan het werk. Gekke Belgen, maar het is wel leuk!