Ook in Antwerpen is de kerstgekte los gebarsten. Op de fiets naar het stad passeer ik hordes mensen op weg naar de kerstmarkt rond de Kathedraal en op de Grote markt tot aan de Schelde waar een ijsbaan is aangelegd. Ik parkeer mijn Vlaamse Gazelle op de Groenplaats waar ik heb afgesproken met Joke en Jacques. We lunchen bij een verrukkelijke Italiaan met heerlijke broodjes met brie en verse vijgen! Het is waanzinnig lekker weer en de hele dag lopen we rond tussen de kerstmarkt, kerstbomen en kerstlampjes, wat is Antwerpen toch een waanzinnig gezellige stad en wat voel ik me bevoorrecht dat ik hier in deze tijd van het jaar mag wonen! Het is wel koud en dus worden er Schotse wollen truien en mutsen aangeschaft. Nu zijn we er helemaal klaar voor om op kerstavond kerstliederen te gaan zingen met het lokale koor van Warmond. Als ik ’s avonds naar huis fiets word ik nageroepen: Gij het een kei schone muts op uwen kop!

Op zondag is het dan eindelijk zover, ik ga naar het Rubenshuis! Al sinds ik hier woon zie ik posters hangen en probeer ik mijn bezoek mee te krijgen naar het Rubenshuis, zonder resultaat. Vandaag echter, op mijn allerlaatste vrije dag in Antwerpen ga ik naar de allerlaatste dag van de tentoonstelling ‘Rubens en architectuur’ in het Rubenshuis, het is gelukt! Net als voor alle andere musea betaal je ook hier tot je 26^e maar €1,- entree, daar kan ik dus geen buil aan vallen. Met dit gegeven in mijn achterhoofd en met het vooruitzicht dat dit de laatste keer Meir, Forever 21 en Pull and Bear is ren ik in 30 minuten door het Rubenshuis.

Sentimenteel als ik ben denk ik bij alles wat ik doe ‘dit is de laatste keer…’. Ik kijk naar boven, naar de mooie Vlaamse gevels, waardoor ik me altijd zo in het buitenland voel. Ik inhaleer extra diep als ik voorbij een wafelkraam kom en voor de laatste keer voel ik me stoer omdat ik hier alléén loop, wat dus wel moet betekenen dat ik hier woon en dus super cool ben. Langzaam groeit het aantal tassen met kerstcadeaus aan mijn armen voor ik voor de allerlaatste keer naar de Forever21 loop, wat een mooi afscheid. Bij mijn allerlaatste wafel vertel ik de wafelverkoper dat ik hier woon en daarom alle wafelkramen uitprobeer. ‘Maar alé!’ zegt de wafelverkoper, ‘da kan ik toch aan u horen!’ Glimmend van trots loop ik weg, missie geslaagd!