Als ik donderdagmiddag om 13.00 uur wakker word na een lange nacht vol zieke baby’s zie ik dat de secretaresse van DE prof me meerdere malen heeft gebeld en gemaild. Met mijn Vlaamse nummer (kei tof natuurlijk maar vooral erg goedkoop) bel ik haar terug. Of ik vrijdag naar Brussel kan komen om de prof te helpen bij een internationaal congres waar hij voorzitter is. Maar natuurlijk kan ik dat! Een uitstapje naar Brussel is natuurlijk nooit weg, bovendien is dit toevallig de eerste en enige vrijdagavond dat ik geen bezoek heb dus only the lonely als ik ben heb ik toch niks te doen.

Als ik ’s middags bij de kapper zit laat ik me vertellen dat België heel veel kappers heeft, dat was mij ook al opgevallen. Bijna alle Vlamingen zitten goed in de verf, uitgroei heb ik nog nooit gezien, en dat moet toch ergens gerealiseerd worden. De kapper vraagt me vervolgens doodleuk of er wel kappers zijn in Roosendaal, hij is daar ooit geweest maar heeft toen geen enkele kapsalon kunnen vinden, arme man. Tot mijn spijt wil het gesprek verder niet zo vlotten, ik kan de man amper verstaan, dit is pas écht Vlaams. Als mijn haar eindelijk vol met tissues zit (dit is de reden waarom ik zelden naar de kapper ga, het duurt zó lang) is het tijd voor de Vlaamse Story met als tekst op de cover ‘Ik ben fier op mijn Antiliaanse poep’. Nog zoiets geks, ‘poep’ zijn billen, kont of anus. Maar het werkwoord poepen betekent ‘neuken’ en is dus strikt verboden op de kinderafdeling. Menig Hollandse coassistent is al de fout in gegaan door een kind te vragen hoe het met poepen gaat. Als je wilt weten hoe het met de ontlasting van een kind gaat (en dat vraag je altijd ongeacht of het kind komt met buikpijn of een snotneus, bij kinderen weet je het maar nooit) vraag je hoe het gaat met kakka doen. Nu doe ik dus al 7 weken ongelofelijk mijn best om met een strak gezicht de papa of mama (ook de woorden ‘ouders’, ‘vader’ of ‘moeder’ worden niet gebruikt) te vragen hoe het gaat met kakka doen, ik geneer me kapot. Anyway, in de Vlaamse Story kom ik dus mijn nieuwe BFF’s Jelle en Jonas uit D’n Engel tegen! Mijn nieuwe vrienden blijken reeds awards te hebben gewonnen voor beste nieuwkomer en beste mannelijke bijrol of zoiets en poseren stralend met hun medespelers.

Als ik vrijdag aankom in Brussel heb ik nog even tijd om een rondje te lopen over de markt. Na mijn avontuur met Sebas weet ik dat ik géén fiets nodig heb en in 5 minuten op de markt sta. Dit keer staat er een enorme kerstboom en zijn de eeuwenoude gevels versierd met lichtjes. Het congres of European Academy of Padiatrics wordt gehouden in het vijfsterren Hotel Meridien en is enkel voor genodigden. Dit keer geen stands met gratis vitaminepillen maar een luxe lunch met verse vissen, salades, wijn en champagne. Het is mijn taak om de juiste PowerPointpresentatie aan te zetten, foto’s te maken en met de microfoon rond te gaan bij vragen. In de overige 90% zit ik vooraan en luister ik naar sprekers uit Engeland, Israël, Spanje en nog veel meer. De hele crème de la crème van de pediatrie is aanwezig. Bij mijn vertrek krijg ik als dank nog €50,- mee, hoera voor mij! Of eigenlijk voor de mensen die nu tóch een kerstcadeau gaan krijgen. Ik loop nog een rondje over de grote markt waar op dat moment een waanzinnige lichtshow met muziek is begonnen, Oh I love Christmas Time!