Mijn laatste dag in het UZA! Ook vandaag ben ik sentimenteel dat alles wat ik doe voor de laatste keer zal zijn. Ik heb het leuk gehad hier. Belgen zijn inderdaad meer formeel en gesloten, dus dat was even wennen. Maar als je daar eenmaal doorheen breekt is het oprecht leuk en vertrouwd. De sfeer is anders hier, er is minder competitie onderling. In Nederland merk zelfs tussen de assistenten die al in opleiding zijn een soort strijd, het zijn collega’s maar meer ook niet. Hier wordt heel hard gewerkt, met maar een paar artsen moeten alle diensten worden verdeeld, zijn er mensen zwanger of ziek, dan vangt de rest dat op. Dat samen met wat Vlaamse genen maakt het kennelijk tot een heel hecht geheel. Ook al coassistent wordt je bij het gesprek betrokken en ga je mee lunchen in de pauze, de hiërarchische ladder is ver te zoeken.

Mijn eindgesprek met DE prof. Hij vond me goed en zeer elegant. ‘Dat zie je niet vaak bij kinderen van uw leeftijd’, aldus de prof. Kennelijk reageer ik niet enthousiast genoeg want hij voegt eraan toe: dat is een compliment. Ik krijg een 9 voor het coschap! Mijn laatste dag consultatie met de allergoloog, kinderen met eczeem, allergisch astma of een ernstige pinda allergie. De laatste keer lunchen met alle assistenten in het restaurant waar ik vol-au-vent (pasteitje met ragout) en frangipan (bladerdeegtaartje met amandelspijs) leerde eten. De laatste keer in een ziekenhuis waar 1 van de 2 winkeltjes die ze hebben een Leonidas is.