Er zijn geen blogwaardige dingen meer gebeurd op Curacao, vandaar de stilte op mijn blog. Om mijn trouwe lezers toch op de hoogte te houden van mijn belevenissen, hier een kort overzicht.

Mama is op 13 juni weer vertrokken naar Nederland. Toen ik haar uit stond te zwaaien bij de douane stond er een jongen naast me die ook iemand stond uit te zwaaien. Op een gegeven moment roept hij ‘tot over 9 weken!’ Dus ik zeg: dat is toevallig, ik ben hier ook nog 9 weken! We concluderen dat afscheid nemen nooit leuk is hier en dat we elkaar later bij het wekelijkse happy hour bij Wet&Wild wel weer zullen zien. En inderdaad komen we elkaar weer tegen. Vlak voor hij op me af komt lopen fluistert een meisje uit het ziekenhuis in m’n oor dat hij het hele eiland al gehad heeft. Nou moet ik zeggen dat het geen onaantrekkelijke jongeman is dus ik geloof haar wel. Als ik met hem sta te praten wil hij me opeens een bepaalde dans leren. ‘Nou’, zeg ik, ‘als het maar geen paringsdans is vind ik het goed’, ik zie de bui al hangen. Het is inderdaad best leuk om die dans te leren maar het paringsdansgehalte is toch aardig hoog dus laat ik me redden door Anne-rose, mijn voormalige buurmeisje, en binnen no-time is meneer nergens meer te bekken, gek verhaal.

Op maandag 14 juni krijg ik een cursus flow cytometrie van een meneer uit België, uiterst interessant, ik begrijp nueindelijk hoe het apparaat waar ik al weken naar staar überhaupt werkt, nu nog wachten op de benodigdheden voor het meten van Th17 cellen en patiënten met koorts en dan kan ik eindelijk beginnen. Voor deze cursus echter, wordt er natuurlijk voetbal gekeken! In mijn Bavariajurkje die mama voor me heeft meegenomen kom ik om 7.30 uur in het ziekenhuis. Prof. Duits is voetballiefhebber en een soort bioscoopzaal waar normaal congressen worden gehouden is beschikbaar gemaakt om voetbal te kijken met alle artsen, arts-assistenten en co-assistenten, super leuk!

Op dinsdag komen zowaar, na 9.5 week, mijn benodigdheden voor de Th17 celmeting binnen, jippie! Ik scoor 2 patiënten met koorts en woensdag ben ik de hele dag in het lab bezig met de al bestaande Treg meting en de nieuwe Th17 meting. Eindelijk resultaat, ik kan mijn geluk niet op!

Vandaag ga ik met de meneer uit België mijn Th17 celresultaten bekijken, ik hoop dat hij concludeert dat er ook echt iets nuttigs uitkomt, want dan kan ik zo verder. Indien dat niet het geval is moeten de cellen ook nog gestimuleerd worden en daar zijn weer extra materialen voor nodig die waarschijnlijk niet meer zullen gaan arriveren als ik hier nog ben, dus ik hoop op het beste!

Het is een goede week want vanmiddag komt Sebas aan! Na 9.5 week begin ik hem nu toch wel een beetje te missen dus dat komt goed uit. Het lijkt er zowaar op dat we de grote Curacao-test gaan overleven!