Het is hier een komen en gaan van mensen. Elke week komen er wel nieuwe co- of arts-assistenten en ook gaan er bijna iedere week wel weer een paar weg.

Er zijn twee nieuwe arts-assistenten, Jan en Wouter-kabouter, die (samen) zo gek als een deur zijn. We hebben een zwemclubje opgericht. Het is de bedoeling dat we zo’n beetje iedere dag gaan zwemmen bij Hooks Hut, ideaal voor mij want dat is maar 5 minuten lopen. Het oorspronkelijke plan was dat we dit vóór de werkdag zouden doen. Maar toen ik ontdekte dat Wouter bij chirurgie zit en dus als om 7.15 uur moet beginnen elke dag hebben we dat maar aangepast naar zwemmen ná ’t werken. Wat een heerlijke problemen kom ik hier toch tegen

Opvallend hoe snel het hier verandert. 3 Maanden geleden liep ik hier nog verdwaald en onbevangen rond, vandaag vertel ik aan de nieuwkomers waar ze een auto kunnen regelen, waar ze het beste en goedkoopste kunnen eten en waar je stagiairekorting kunt krijgen. Door de nieuwkomers blijven alle routineactiviteiten hier leuk en worden ze in stand gehouden. Waar ik eerst dacht dat ik de wekelijkse Wet&Wild nu wel gezien had heb ik er nu weer zin in door een nieuwe groep mensen.

Dat er iedere week een paar mensen weg gaan betekent ook een heleboel afscheidsfeestjes. In het geval van arts-assistent Steven zelfs twee. Vorige week gaf hij een feestje voornamelijk voor het jongere publiek; op een oude en ongebruikte kasteeltoren heeft hij met behulp van een generator, lampen, boxen, een laptop en koelbozen bier een geweldig feestje in elkaar gebouwd. Met uitzicht op zee rondom en een pikzwarte sterrenhemel sta je hier te dansen alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Gisteravond was het ‘officiële’ afscheidsfeestje van Steven, Suzan en Ruben bij hun op het landgoed. Op deze feestjes worden ook de specialisten en verpleegkundigen uitgenodigd en wordt het bijna een echt Antilliaans feest!

De voor het meer en deel Antiliaanse verpleging zorgt dat het feestje opgang komt. Ze staan als eerste op de dansvloer en dansen zoals iedere Antilliaan uitbundig, maar ja, iedereen Antilliaan kan nou eenmaal goed dansen, dus geef ze eens ongelijk. Het nummer ‘Tijd voor de billenshake’ is slechts ter aanvulling want oh wat kunnen die Antilliaanse billen schudden! Hoe groter hoe beter, ze schudden alle kanten op.

Er wordt ook salsamuziek gedraaid en zoals op iedereen afscheidsfeestje laten de internisten zien wat écht salsadansen is! De specialisten knopen de bovenste knoopjes van hun overhemd los en dansen met alle (co)assistenten en verpleegkundigen tot ze baden in het zweet en dan nog een beetje langer. Heerlijk om naar te kijken, zó soepel als die mannen bewegen. Hier kan de Nederlandse man nog véél van leren.

Op een geven moment staat een internist van een jaar of 60 achter de draaitafels, hij gooit zijn armen in de lucht, het publiek gaat helemaal los! DJ Tiësto is er niks bij.

Op het moment dat ik denk dat mijn grens van verbazing wel bereikt is – hoe vaak zal ik in Nederland nog met mijn specialisten uit mijn dak gaan alsof ons leven er vanaf hangt – leer van een vrouwelijke specialist het dansje van Shakira, ‘It’s time for Africa’, het moet niet gekker worden.

Hoewel ik in het salsadansen toch erg achterblijf – ik heb geen lessen genomen om de kloof tussen mij en Sebas (sorry darling) niet nog groter te maken – bij alle Antillianen maak ik dat met eten goed. Zoals eerder beschreven zijn de Antilianen een kei in eten. Op feestjes is er dus altijd veel te eten, zo hier ook. Er staan enorme schalen met chips, dropjes, cakejes, muffins, nootjes en m&m’s dus zoals men (ook hier) van mij gewend eet ik de hele avond goed door. Het blijft voor mensen, zelfs hier in de Antillen, verbazingwekkend hoeveel ik naar binnen krijg op een avond.

Hoewel ik ondanks het veelvuldig schudden van mijn lichaampje toch ernstig achterblijf in de Antilliaanse dans heb ik vrijdagavond wel bewezen: eten als een Antilliaan kan ik zeker!

Op weg naar huis besluiten we met het zwemclubje dat het een mooie tijd is voor een nachtduik. We rijden onze auto’s het strand op bij Hooks, trekken onze kleren uit (thank God for decent underware) en liggen om 03.00 uur te dobberen in een pikzwarte zee. In de verte komt er onweer aan, een geweldig mooi gezicht, tot op een geven moment zelfs de stoere mannelijke leden van het zwemclubje bij een volgende bliksemschicht besluiten dat het tijd wordt om eruit te gaan. Nog even vriendelijk zwaaien naar de bewaker bij mijn huisjespark, die een tikje vreemd kijkt omdat ik mijn bh voorbij kom rijden en dan eindelijk lekker slapen. Het leven is hier fantastisch!