Een week voor mijn vertrek naar Nederland gaan we met zijn achten naar Klein Curaçao. Zo’n beetje alle vrouwelijke co-assistenten, en ik. We gaan niet zoals alle toeristen massaal op één van de grote schepen waar je omringd wordt door mensen die zeeziek worden. Nee, als zijnde de elite (en omdat het gewoon veel goedkoper is) gaan wij met een privé boot naar dit kleine onbewoonde eiland op 6 km van Curaçao.

Aangekomen in de vissershaven waar onze boot ‘Don CheChe’ zal vertrekken moeten we eerst de rubberboot opblazen. Met deze rubberboot zullen we straks onze enorme ladingen voedsel van de Don CheChe naar het vaste land brengen want een stijger is er niet. Goed ingesmeerd met zonnebrand en met een antizeeziek pil achter de kiezen vertrekken we om 7.30 uur vanaf het Spaanse water richting Klein Curaçao. Om eventuele zeeziekte te voorkomen zitten we met z’n allen voorop de boot. Ondanks de weinige wind zijn er enorme golven en zitten we binnen no time drijfnat op het dek. Als er wederom een hele lading zeewater over ons is heen gekomen opper ik voor de grap dat we wel een duikbril op kunnen zetten. Marije ziet wel wat in dit plan en binnen een kwartier zitten we praktisch allemaal met onze duikbril op, op de boot. Het blijkt een uitkomst; omdat je niet meer in je ogen hoeft te wrijven om het water/zonnebrand mengsel eruit te schrapen kun je je vasthouden om te voorkomen dat je bij een onverwachte golf van boord word geslingerd, je kunt je ogen ophouden bij enorme golven zeewater zodat je je ogen niet meer hoeft dicht te knijpen en zeeziekte voorkomt en er stroomt geen prikkend zeezout/zonnebrand meer in je ogen.

Zonder zeeziek te zijn geworden komen we 2 uur later aan bij Klein Curacao. We laden alle koelboxen, tassen en parasol in de rubberboot, springen in het water en brengen alles naar de kant. We zien een donkere wolk aankomen, het staartje van Alex, en na 2 minuten begint het kei hard te regenen. Gelukkig zitten alle spullen waterproof in vuilniszakken. Het is eigenlijk wel fijn om even al het zoute water van ons af te spoelen en na 5 minuten is het weer strak blauw en bloedheet.

Door de antimisselijkheid pil val ik in een soort coma en Rinske maakt bij mijn ontwaken de opmerking dat het fijn is dat ze nu eindelijk weten hoe ze mij stil kunnen krijgen.

Na de lunch met pastasalades en broodjes maak ik met Sanne en Marije een tochtje over het eiland. Veel meer dan een oude vuurtoren die op instorten staat is er niet te zien. Bomen of schaduw zijn er niet dus er wordt veel gezwommen. Het snorkelen is niet mooier dan op Curacao maar we zien wel enorm veel schildpadden van heel dichtbij!

Na bijna te zijn weg gebrand door de zon is het tijd voor de terugweg. Deze keer worden Madeleine en ik helaas wel zeeziek. Knikkebollend van de slaap en misselijkheid zitten we als een hoopje ellende voorop de boot. Gelukkig is het zodra we Spaans Water op komen meteen voorbij.

Nog nooit ben ik zo blij geweest dat de zon hier al om 19.00 uur onder gaat. De rest van de week smeren met after sun en lekker binnen in de airco, ik kan niet wachten.