Vandaag is het ‘Werelddag van het vroeggeboren kind’, en dat moet gevierd worden. Er staan enorme bouwweken van ballonnen (pluche is verboden op de neo, daar gaan beesten in zitten), er zijn pralines en taarten gebakken door de mama’s van, er hangen slingers met babysokken, waarvan er 1 op de tien (te) klein is. Als symbool voor de ene prematuur op de 10 pasgeboren kinderen. En alle prematuren krijgen een rugzak zo groot dat ze er met zijn allen in zouden passen. Helaas voor mij ben ik nog maar de enige coassistent en word ik overal ingezet. Alle Vlaamse co’s zijn vertrokken en ook Jos heeft zijn laatste dag gehad. Dat betekent dat ik nu – ook al zit ik op de neo – nog steeds alle slaaponderzoeken moet doen bij de pediatrie, mee ga met kinderen naar de NKO (KNO-arts op z’n Vlaams) en op transport.
Een baby van 2 weken die hier op de Intensive Care ligt mag terug naar het perifere ziekenhuis maar hier moet een arts bij zijn. Omdat de assistenten het druk hebben word ik ook hier voor ingezet. Ik heb volgens mij nog nooit in een ambulance gezeten en een beetje verantwoordelijkheid is ook wel eens fijn dus ik heb er zin in! Met een kindje met een schoon kopske in een maxicosi op een enorme brancard zit ik achterin de ambulance. Ik voel me best wel stoer als auto’s opzij gaan voor onze gillende sirenes. Gelukkig doet ze de hele reis niet smerig (= ziek zijn; hulp nodig hebben bijv. zuurstofdaling) en ben ik op tijd terug om de kinderen op mijn eigen zaaltje te touren.
Ik ben van wacht en dus lunch ik met een lekkere spaghetti bolognaise voor ik weer slaaponderzoeken ga doen op de pediatrie. Een baby die geboren is bij 28 weken en nog geen kilo weegt heeft moeite met ademen en wordt geïntubeerd, arm ding. Ik vind het indrukwekkend hoe iel en dun die prematuren zijn. Ze kunnen niet huilen omdat ze nog niet genoeg ontwikkeld zijn maar toch zie je aan hun houterige gespartel dat ze zich oncomfortabel voelen. Anders dan ik misschien had verwacht lijken m’n eierstokken hier wel in coma te raken, zo’n ziek, bonig, geintubeerd scharminkel hoef ik niet.
Tot op heden is m’n wacht rustig en eet ik de overgebleven taart maar er zijn 2 zwangere vrouwen onderweg, een van 29 weken en een van 32 weken en er liggen nog 4 vrouwen op zaal die ieder moment een tweeling verwachten. Gelukkig is het Werelddag van het vroeggeboren kind.
