Dit weekend is het Jenneke’s beurt om op bezoek te komen. Gelukkig komt ze al op donderdagavond zodat ze vrijdag zelf kan gaan winkelen en ik niet wéér de hele Meir af moet. Als we ’s avonds na het eten op mijn Ikea banken hangen moeten we heel wat moeite doen om onszelf bereid te vinden een kleedje (= jurkje) aan te trekken en het stad in te gaan. We gaan toch, en gelukkig maar, het wordt een avond om nooit te vergeten.

Ook in België wordt er gestaakt tegen de bezuinigingen die het recent gevormde kabinet van plan is. Helaas ben ik dit vergeten als we over willen stappen op de tram om Jenneke’s voeten in haar killer heels te plezieren. Er zijn trams uitgevallen en dus wachten we eindeloos op tram 8 die ons uiteindelijk toch naar de Groenplaats brengt.

Voor we naar mijn stamkroeg d’n engel gaan drinken we (= Jen) een cocktail bij Appelmans. Ik moet haar toch laten zien dat de Vlamingen ook een hippe kant hebben voor ik haar meeneem naar de kroeg waar onze moeder ook komt met haar leeftijdgenoten (en ouder). In d’n engel leer ik ook mijn zuster Kriek denken, het smaakt nog steeds naar limonade, wat een feest! Er komt een groepje mannen naast ons staan die hun jassen en mutsen op ons tafeltje leggen. Provocerend als Jenneke is begint ze de heren te vertellen dat dat wel €1 per jas is, het contact is gelegd. Dat is het moment waarop mijn leven een wending krijgt en de aarde stopt met draaien: Gert komt binnen! Gert? Van Samson? JA DIE JA! Met Jet heb ik het hele weekend ‘whah whah’ geroepen en nu staat Gert hier zomaar voor mijn neus. Het is te mooi om waard te zijn, snel ga ik opzoek naar Samson.

Van de vriendelijke heren krijgen we een Kriek aangeboden en van Jenneke leer ik dat het nu beleefd is om te gaan staan en een praatje met ze te maken. En zo sta ik voor ik het weet te vertellen over zieke kinderen in het UZA, 25 uur achter elkaar van wacht zijn en mijn meest bizarre ervaringen in de geneeskunde ooit, te extreem om te kunnen vernoemen in deze blog. Aan mijn gezelschap – welke later Jef blijkt te heten – vraag ik wat zij eigenlijk doen in het dagelijks leven, ze blijken toneel te spelen, sommigen in Amsterdam, dus dat schept een band. De stukken die ze opnoemen ken ik niet. Zijn oom Ludo vertelt me even later dat zijn neefje in een bekende serie in België speelt, iedere dag op tv is en op straat de hele dag wordt herkend en gefotografeerd. Ik voel me gegeneerd, dit is typisch iets voor mij. Het verklaart wel waarom de andere bezoekers ons zo aanstaren, we staan hier met een groep BV’s (bekende vlamingers). Achter me heeft Jenneke ene Jelle aan de haak geslagen en is ze vrienden aan het worden met Gert die (ofcourse!?!) ook bij deze groep hoort. Niet van plan me te gaan gedragen als een gefreakte groupie blijf ik lekker kletsen met Jef en Ludo over ziektes, dood en sport, dat zijn ze kennelijk niet gewend. Dan komt Gert op me af gerend: Dokter, dokter! Ik heb Dokter Bernard voor u aangevraagd! Omdat ik deze hit van Bonnie St. Claire en Ron Brandsteder niet ken is hij zo vriendelijk hem voor mij te zingen.

Als Dokter Bernard even later inderdaad wordt gedraaid kan ik natuurlijk niet anders dan naar hem toe gaan om hem te bedanken?! En zo word ik BFF’s met Gert. Terwijl Jen om ons heen springt om elke seconde vast te leggen (want eerlijk is eerlijk, ik vind Gert geweldig, ik vind het geweldig dat hij al 20 jaar zijn geld verdiend door met een speelgoedhond kinderen te entertainen) vertelt hij me dat ik lekker ruik. Arme Gert, de Gin&Tonic wordt hem iets te veel. Ik bied mijn excuus aan voor alle foto’s omdat hij ongetwijfeld de hele dag wordt lastig gevallen. Maar het is niet erg zegt Gert: ‘Omdat u intelligent bent’. Steek die maar in je zak.