http://www.ishetalvrijdag.nl/ JA!
Mijn eerste week in Cambridge zit erop, time flies when you’re having fun.

Eerlijk is eerlijk, het is hier allemaal heel goed geregeld. Op maandag zet ik een stuk of 20 handtekeningen, ik moet opnieuw bloed laten prikken (zouden ze weten dat het carnaval is geweest?), m’n bibliotheekpas halen en ik krijg een snelle toer op de afdeling waar het de komende weken allemaal gaat gebeuren: the Emergency Department (ED). Overal weet men dat ik kom en ligt er een pakketje klaar voor Myrtel danwel Murth. They find it difficult to pronounce my name correctly, thanks mom.

The ED is enorm, niemand kan me vertellen hoeveel bedden er eigenlijk zijn. Ik heb ze geprobeerd te tellen maar omdat er ook nog weleens mensen op de gang liggen bij grote drukte raak ik steeds de tel kwijt.
Ze hanteren hier een ander systeem dan in Nederland. The ED is verdeeld in een minor area waar voornamelijk kleine letsels als botbreuken worden gezien, er is een resus area (resuscitation) waar alle ernstige trauma’s worden opgevangen, een B area voor mensen niet acuut ogende general medicine problemen als kortademigheid, flauwvallen, verwardheid, een C area die aan area B werd geplakt toen deze te klein werd. De precieze functie van Area A heb ik nog niet kunnen ontdekken, net als van de talloze losse kamers waar mensen dus erg alleen liggen en ongetwijfeld niet in levensgevaar zijn. En dan is er natuurlijk nog een kinderafdeling die net als in Nederland vrolijk behangen is met dieren en piraten.
Addenbrooke’s hospital is het enige ziekenhuis in Cambridge, bovendien is het in sommige richtingen een uur rijden tot het volgende ziekenhuis, geen wonder dus dat het zo groot is, en altijd druk bezet.
Er wordt een systeem gehanteerd dat patienten binnen 4 uur na binnenkomst moeten zijn gezien door een arts en de afdeling moeten hebben verlaten naar huis danwel een andere medische afdeling. Op grote computerschermen zijn de namen van de patient zichtbaar in groen (1e uur), geel (2e uur), oranje (3e uur) en rood (4e uur). Om aan deze regel te kunnen voldoen is er een chair area gebouwd waar mensen worden gestalt als ze de grens van 4 uur overschrijden. Een zeer adequate oplossing.

Luckily, there are a lot of foreigners, dus ik denk dat ik niet zo opval (let wel: dat denk ik, de Britten zijn zeer beleefd dus grote kans dat ze het gewoon niet laten merken). Ik mag zelf patienten zien in de minor area, area B and C, heel cool! Zolang ook de patient een foreigner is (zoals de meesten) of niet zo mompelt als m’n nieuwe local medical studentfriend Charles, gaat dit prima. Een patientenstatus schrijven en ontcijferen in het Engels is het volgende obstakel, ook hier hebben ze een boel afkortingen bedacht om het ‘makkelijker’ te maken, een digitaal patientendossier is nog niet in gebruik. Gelukkig word ik ook hier niet gecorrigeerd, heb ik kennelijk toch wat geleerd de afgelopen 6 jaar. Het kan er ook mee te maken hebben dat de patienten op het computerscherm zwart worden, wat betekent dat ze zich al meer dan 5 uur geleden hebben gemeld en nog steeds niet zijn gezien…

Nadat de patient is gezien door de ED doctor en is besproken met de ED supervisor wordt er gebeld met de best passende afdeling. Reeds zag ik patienten met interessante combinaties als femur fractuur (botbreuk bovenbeen) en hyponatriemie (laag zoutgehalte), net als in Nederland wordt er in zo’n geval ruzie gemaakt door de orthopedie en interne geneeskunde, beiden willen de patient niet hebben. Gelukkig mogen ED doctor Dominic en ik ons nu gaan ontfermen over een 120kg wegende schizofreen met vaginaal bloedverlies een een Hb van 1.2 mmol/l.

Nu moet ik weer levens gaan redden op de ED, to be continued…