Ik moet even gezien worden door een dokter. Zoals ik braaf aan mijn arts in Nederland heb beloofd. Dit advies in mijn eerste Cambridge week hard te hebben genegeerd besluit ik in week twee toch maar weer brave Henk te zijn en zo ga ik op pad wanneer het rustig (how is this possible?) is op de ED.
In theorie betekent ‘even gezien worden door een dokter’ hier in Engeland dat ik me moet melden bij de dames van Occupational Health die mij eerder onderzochten op HIV, hepatitis, mazelen, enzovoort. Zij zullen mij verwijzen naar een general practitioner die me vervolgens weer verwijst naar het desbetreffende specialisme in het Addenbrooke’s.
Zonde van m’n tijd lijkt me, en dus besluit ik net als in Nederland maar voor een short cut te kiezen. Als je dan toch de hele dag rond hangt in zo’n ziekenhuis kun je daar maar beter gebruik van maken als je zelf eens wat hebt. Ook hier blijkt deze tactiek uitstekend te werken. Ik draag m’n scrubs, vertel dat ik een international student ben en queues verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Het Addenbrooke’s is zoals ik eerder al schreef, vrij groot. Een ommetje over de campus brengt me bij ward 3, waar het desbetreffende specialisme zit. Hier blijkt Addenbrooke’s zo groot te zijn dat het specialisme is opgedeeld, en zo vertrek ik naar ward 10 waar ik wederom snel word geholpen ondanks het grote aantal wachtende mensen. Om het wachten te verzachten worden patienten hier typical British voorzien van tea with milk and a biscuit. Overigens is dit ook het geval op de ED, jong en oud, dorst of geen dorst, they serve tea everywhere.
Op naar ward 14, want ook daar blijkt een stukje van het door mij gezochte specialisme te zitten. Hier wordt besloten dat ik me toch maar even in moet schrijven, anders wordt het toch wel heel ingewikkeld allemaal om me in een queue voor de dokter te plaatsten, fine by me.
Ik zit nog geen twee minuten te wachten of ik word geroepen door een dame van Patients en Payments. Deze tak van het Addenbrooke’s is overduidelijk wel snel en heeft altijd tijd voor je. Ze wil een ‘European health insurance card’ zien om de betaling te regelen, ik word voor gek verklaard als ik vertel dat ik die niet heb en in Nederland nog nooit iemand heb gezien met zo’n kaart. Dan maar alles handmatig op een kladje schrijven, met het dringende advies me zo snel mogelijk te komen melden, whatever.
Ik word gezien door een vriendelijke arts die ondanks dat ik er tussen ben gepropt uitgebreid de tijd voor me neemt. Net als back home zit er ook hier een medical student naast. Tijdens mijn coschappen mocht ik vaak zelf patienten zien, anamnese afnemen en onderzoek doen. Dat is hier duidelijk niet het geval, het arme kind zit op een stoel in de hoek en kijkt ernaar. However, ze lacht me vriendelijke toe en bij het afscheid vertelt ze me te kennen van de studentenfeestjes met Charles. Lekker dan, na 10 dagen Cambridge kan ik al niet meer anoniem patient spelen. I think I’m going to take that as a compliment.
Op naar de apotheek. Wederom doorkruis ik het Addenbrookes in een richting die ik nog nooit heb gezien. Opmerkelijk: alle medicijnen zijn hier £8.75 per uitgifte. Dus of je nou injecties haalt van £350,00 of aspirine van £0,80, iedereen betaalt hetzelfde. En de anticonceptiepil is in heel Engeland gratis te verkrijgen! Die ga ik nog even proberen te scoren de komende weken. De volgende keer als het rustig is op de ED is het dus zaak een vriendelijke arts te treffen en een te recept regelen.
