The University of Cambridge heeft 31 colleges. Wanneer je in Cambridge gaat studeren kies je een studie aan een universiteit, parallel daaraan kies je een college, los van je studie dus. Een soort studentenvereniging, waar je desgewenst ook kunt wonen en waarvan je je levenlang lid blijft.
Er is een verdeling gemaakt tussen de 16 ‘oude’ colleges, allen opgericht tussen 1284 (Peterhouse) en 1596 (Sidney Sussex) en 15 ‘nieuwe’ colleges, opgericht tussen 1800 (Downing) en 1977 (Robinson).
Praktisch alle mooie gebouw in Cambridge zijn colleges, en is het geen college, dan is het wel een dependence van een college. Het hele city centre of Cambridge is eigendom van colleges, alle winkels huren hun pand dus van een college.
Mijn University of Cambridge studentcard opent letterlijk deuren. Sommige van de colleges zijn gesloten voor bezoekers, maar met mijn studentcard stap ik zonder problemen de wereld van Harry Potter binnen.
De colleges zijn enorm, ze hebben allemaal hun eigenlijk bibliotheek, kapel, studenthousing en enorme tuinen. Om te ontsnappen aan alle drukte van het winkelende publiek stap je zo door een klein houten deurtje in een oase van uitstekend bijgehouden bloemenbedden en grasvelden.
De studenten moeten natuurlijk ook voorzien worden van voedsel en daarom zijn er formal dinners. Voor 3£ tot £13.50 (varierend per college en kwaliteit van het voedsel) krijg je een driegangenmenu met vooraf cherry en achteraf port. Ook hier neem je voor tijdens het diner je eigen fles wijn mee. Professoren die onderzoek doen in Cambridge mogen op hun college gratis eten. Net als in Harry Potter klinkt er een gong wanneer de professoren de zaal binnenkomen. Braaf gaan alle honderd studenten staan en luisteren we naar gratie in het Latijn om vervolgens in een moordend tempo 3 gangen weg te werken voor de gong weer gaat en we moeten gaan staan omdat de professoren de zaal verlaten. Formal is het wel, iedereen propt zich ongeacht het weer voor elk dinner in een cocktailjurk of pak met das om er vervolgens een vormloze gown overheen te trekken.
De ene dinerzaal is nog mooier dan de ander. Reeds bezochten we formal diners van Queens’ (1448), Downing en Caius (1348). Lange houten tafels, eeuwenoude schilderijen, kaarslicht, servies en servetten met wapen van het college en obers in pinguin pakjes. Als groot fan van diners en voedsel uberhaupt past deze traditie me uitstekend.
Het blijft toch een studentikoze aangelegenheid en dus wordt er gepenny’d. Wanneer iemand een penny in je glas gooit moet je je glas leeg atten. Voorwaarde is dat je je glas niet vasthoudt. Om de onderlinge competitie tussen Oxford en Cambridge in stand te houden gelden hier tegenovergestelde regels. In Oxford mag enkel een penny in je glas worden gegooid wanneer je je glas wel vasthoudt.
Wanneer je een pence in je dessert krijgt voor je deze hebt aangeraakt moet je deze opeten zonder je handen te gebruiken. Ik heb begrepen dat dit vooral erg onhandig is bij crème brulee, zie die harde suikerlaag maar eens kapot te krijgen met je neus.
Omdat St. Patricksday aan het einde van dit collegeblok valt wordt het door de studenten een week eerder gevierd en zo belanden we op een feestje in een studentenhuis. De dresscode is natuurlijk ‘green’ en er wordt ginger beer, goedkope vodka en Guinness taart geserveerd onder het toeziend oog van een enorme kartonnen St. Patrick. Net als bij formal dinners wordt er ook hier ‘gepenny’d’ en zo worden Poppy en ik voor we het in de gaten hebben door Patrick uitgenodigd voor een rondleiding door Cambridge!
Gelukkig worden we de volgende dag voor onze rondleiding langs de colleges eerst uitgenodigd voor een brunch bij Sidney Sussex. Erg aangenaam om eens een eetzaal te kunnen bewonderen zonder je in een little black dress te hoeven proppen en op te letten voor rondvliegende penny’s. Als lid (en als gast dus) krijg je hier voor £1.90 een typical English breakfast met eieren, worst, bonen, bacon, toast, uienringen, tomaten, champignons and so on… My god wat zijn die Engelsen goed in vet voedsel, hoe je toch op het idee komt om zelfs je toast te frituren is me een raadsel.
Ondanks de komende examens krijgen we een uitgebreide rondleiding van medical student Patrick door Sidney Sussex, Trinity en St. John’s met bijbehorende verhalen over de May balls aan het eind van het jaar waarbij zonder problemen alle grasvelden van een college onder water worden gezet als het thema ‘Venice’ is. En zo wandel ik op m’n zaterdagmiddag door de colleges waar vele wereldberoemde politici en nobelprijswinnaars (Lees: Newton, Maxwell, Darwin, Cavendish en natuurlijk Watson en Crick, mijn favorieten door hun ontdekking van dubbel helix DNA) hun leven hebben doorgebracht. Ik word iedere stap slimmer.