Vandaag rijd ik mee met de ambulance. According to my timetable werk ik vandaag van 7 am tot 7 pm, hat and jacket are provided. Ik word gekoppeld aan John and Louise, mijn hat and jacket blijken een helm en jurk te zijn. Omdat al snel de ronde gaat dat ik over twee weken dokter ben wordt besloten dat ik dan dus superieur ben en fijn alles zelf kan doen. Oje. We zijn amper aangemeld bij de centrale of het eerste alarm gaat af. Een vrouw van 74 is face down gevallen en kan niet meer opstaan. John legt me uit dat we – wanneer ze niks mankeert – haar in theorie enkel om hoeven te draaien want in dat geval komt ze in aanmerking voor een ambulance auto, een veel goedkopere optie. Het blijkt iets ingewikkelder. Mevrouw is aan de linkerzijde verlamd en is achter de slaapkamerdeur gevallen waardoor we er nu nauwelijks meer in kunnen, en inderdaad, face down. Gelukkig ben ik niet zo groot en wurm ik me met een soort super luchtbed/stoel naar binnen. We rollen mevrouw op de luchtstoel en pompen haar in a split second de lucht in. Ze is inderdaad niet gewond. Ik probeer door middel van vragen en lichamelijk onderzoek uit te vinden waarom ze eigenlijk is gevallen, maar dat is niet de bedoeling. We zijn tenslotte de ambulance.
Terug in de ambulance worden we meteen weer opgeroepen, met blue lights scheuren we door Cambridge, blijft toch leuk, al dat verkeer dat voor je aan de kant gaat. Dit keer een gekantelde vrachtwagen beladen met stalen buizen, wat een ravage! Thank god dat hij op de linkerbaan reed en er geen auto onder de enorme berg staal terecht is gekomen. Met behulp van politie en brandweer wordt de arme vrachtwagenchauffeur uit z’n cabine getild. Of ik een foto van de truck naar zijn baas wil sturen, hij heeft even niet zo’n zin om hem te bellen. Interesting thoughts that cross the mind on moments like this.
Een vrouw die is flauw gevallen en een dementerende man die bloed verliest en al twee keer buiten bewustzijn is geraakt vandaag, het houdt ons bezig.
In de 12 uur durende shifts heeft het ambulancepersoneel 30 minuten pauze. We melden ons af en exact 30 minuten later komt de volgende melding binnen, een hartaanval. Na de lunch wisselen Louise en John van taak dus nu is John de driver, holy, dit gaat pas hard! Achterin de ambulance word ik lekker door elkaar geschud, maar goed ik mag niet zeuren, ik lig niet dood te gaan. Aangekomen in een garage ligt er een man op de grond, reeds door zijn collega’s gereanimeerd. ABCD (airway, breathing, circulation, don’t ever forget glucose) there we go again. Alles blijkt normal, gek verhaal. Wanneer John zijn kleren openknipt in de ambulance zie ik dat zijn arm in de lucht blijft hangen. Ik wenk John, this guy is faking!
Omdat we nu toch geen haast meer hebben is John zo vriendelijk de toeristische route terug naar het Addenbrooke’s te rijden. Graansilo’s, watertorens, windmolens, kerken, het is mooi hier! Voorin een ambulance die nergens hoeft te stoppen met een local guide naast me. This is way better than the Hop On Hop Off Bus.
Patient de ambulance uit, wij er snel weer in en op naar een intoxicatie. Een jongen van 16 jaar heeft een overdosis pillen geslikt. Helaas wonen ze helemaal aan de rand van Cambridgeshire (de provincie) dus scheuren we als een gek door het glooiende landschap waar ik op dit moment iets minder lyrisch van word.
Bij aankomst blijkt het een doodnormaal gezin te zijn in een leuk huis met honden en katten en Ikea meubelen. Een vlakke, ineengedoken puber in de keuken die baalt dat zijn moeder hem betrapte toen hij wilde gaan slapen om nooit meer wakker te hoeven worden. Aan de keukenmuur hangt een krijtbord: Happiness is not a destination; it is a way of life.
6.45 am, je zou denken dat we bijna klaar zijn. Helaas is er een tekort aan ambulancepersoneel en dus wordt er 14 uur per shift gewerkt. Er wordt namelijk gekort op de subsidie omdat ze hun targets niet halen. De targets worden niet gehaald omdat ze met te weinig personeel zijn. Een erg deprimerende vicieuze cirkel.
Een 45 jarige man met heel veel pijn, ergens in de onderbuik of liesregio. Zoveel pijn dat hij niet kan zitten, staan noch lopen en maar blijft overgeven. Snel morfine erin, wat nog vrij lastig is als iemand niet stil kan zitten/liggen/staan van de pijn, arme man. Ik denk nierstenen, galstenen, hernia inguinalis, torsie van de testikel, epididymitis? Het doet er niet toe, we zijn tenslotte de ambulance.
Ondanks het gehobbel en de sirene val ik zowaar in slaap achter in de ambulance, ik ben kapot! Gelukkig komt de volgende melding binnen om me weer scherp te krijgen, een 20 maanden oud meisje met een zuurstofgehalte van 80%, dat klinkt niet goed. En dus doorkruisen we nog eens Cambridgeshire – nu in het donker – om het arme schaap snel aan zuurstof te leggen en af te leveren in het Addenbrooke’s.
In m’n scrubs loop ik naar huis, m’n arme lichaampje kan het niet meer opbrengen om me om te kleden, wat een dag!
Niks voor mij de ambulance, ik vind het bijzonder onbevredigend dat ik niet weet hoe het afloopt met de patienten, ik weet niet eens welke diagnose ze opgeplakt krijgen!
I love the action but I miss using my brain.