Ik begin te merken dat ik oud word. Na 3 uur slaap in de trein naar Londen heb ik het toch een beetje zwaar. Gelukkig hebben we een helder doel voor ogen: The hummingbird bakery! Wederom blijkt Poppy goed te zijn op internet, we hebben een schoon en goedkoop B&B zonder breakfast op 2 minuten lopen van de Tower Bridge. Ideaal om even een middagdutje te doen en klaar te stomen voor een bezoekje aan Harrods. Omdat we beiden al vaker in Londen zijn geweest hoeven we gelukkig geen toeristische dingen te doen en (slaap)wandelen we heerlijk in de zon langs The River Thames. Wel heb ik reeds op internet (trying to keep up with Poppy) kaartjes gekocht voor de Lichtenstein expositie in het Tate museum, dus nu moeten we wel. It was a good one, ik vind het mooi en voel me erg cultureel. Heerlijk tussen de locals curry gegeten met Airelle en Igi bij Masala zone in het bruisende Convent Garden en dan mogen we eindelijk horizontaal.
Na een heerlijke, wederom lokale brunch met pancakes met aarbeien, frambozen en maple syrup, ditkeer met Brenda, spreken voor de ‘lunch’ af met Emma in M&M’s World. Poppy kijkt haar ogen uit in het vier verdiepingen tellende gebouw, enkel gevuld met M&M’s en nutteloze accessoires en ik lunch na lang dubben met enkel witte en zwarte M&M’s, het is tenslotte zondag.
Vandaag is het officieel St. Patricks day en dus gaan we naar de parade en een groen festival op Trafalgar square. Het is een chaos met veel Guinness en black pudding, wat gestold bloed blijkt te zijn, bah! Emma weet te vertellen dat het er op het Japanse festival laatst heel anders aan toe ging. Iedereen staat netjes met zijn allen in lange rijen geduldig op zijn beurt te wachten, Japanese people are very good at queuing.
Na toch een wel erg toeristische onderbreking bij teashop Fortnum and Mason spreken we met vriend Rob af voor a cup of tea bij Selfridges. Alle mooie, oude warenhuizen hebben we nu afgevinkt, ik ben tevreden.
Tot mijn grote vreugde is Rob ook een enorm fan van zoetigheid en komt hij met het briljante plan om te dineren bij Haagen-Dazs, I’m in! En zo verlaat ik een paar uur later Londen met de trein, wederom met een beetje een onpasselijk gevoel. Gelukkig komt het dit keer door de enorme hoeveelheid suiker. It was worth it.