Myrthe Sonneveld

15 maart 2013 is het Red Nose day. Al weken zie je overal flyers en posters van mensen met rode neuzen hangen. Red Nose Day is een stichting welke geld ophaalt voor goede doelen in zowel The UK als Afrika. Een beetje vergelijkbaar met ons glazen huis, maar dan al 25 jaar lang. Om geld in te zamelen zijn er rode gadgets te koop bij de lokale supermarkt Sainsbury’s (lees: rode Pipo neuzen in de vorm van een dinosaurus) of t-shirts met Kate Moss wearing a red nose. Ook worden er een boel activiteiten georganiseerd, zo zitten mensen ongegeneerd op de stoep op de meest treurige hometrainers met een rood emmertje ervoor om wat penny’s te scoren. M’n kleingeld verdwijnt bij het afrekenen met enige regelmaat in het rode emmertje, ik probeer ten slotte lokaal te doen.
Natuurlijk zijn ook alle studenten erg gewillig om hun steentje bij te dragen en dus is er een speciaal Red Nose Day formal dinner at Downings. Laat het nou toevallig zo zijn dat een vriendin van een vriend dit formal organiseert, en dus worden we uitgenodigd. Thema van het formal is ‘Your home country’, m’n Nijntjepak van afgelopen carnaval had dus zeker niet misstaan. Heikel punt is echter dat we tevens zijn uitgenodigd voor een Vet-party afterwards waar het thema ‘Carnival’ is. Ik besluit in een rode jurk te gaan met een rode Pipo/dinosaurusneus en een oranje gekroonde Hollandse koe op m’n hoofd. Creatief als Poppy is klust zij voor zichzelf de kroon van het Vrijheidsbeeld voorzien van rode bollen. Ik heb ook een kaartje weten te bemachtingen voor Emma, mede ED student. Ze is half Egyptisch, half Japans, ik stel voor haar in wc-papier te wikkelen zodat ze als mummie verkleed is maar dat lijkt toch niet zo’n goed plan. De Vet-party vindt plaats in het chique University Arms Hotel dus het zou zomaar kunnen dat het thema een beetje genegeerd wordt, ze kiest voor een goudkleurige jurk inclusief gouden glitterschoenen en bijbehorende tas. Accessoires die in Cambridge tot de gebruikelijke garderobe behoren. Michiel deelt tulpen uit en draagt een oranje trui en zwartepietenmuts. Eerder probeerde ik tijdens een dinertje bij Charles thuis het principe van Sinterklaas uit te leggen. Ik werd voor gek verklaard toen ik vertelde over de ‘soort elfen, maar dan zwart, een soort slaven’. Alle aanwezigen waren er stellig van overtuigd dat dit in hun homecountry (USA, UK, Japan, Singapore, Egypt,) nooit getolereerd zou worden. Poppy geloofde niet dat ik de waarheid sprak. Ondanks de foto’s en filmpjes op internet geloofde ze het pas toen ze Michiel met zijn muts zag.

Na een heerlijk formal dinner met de Spice Girls, een watermeloen, een fles maple syrup, een Jagerbomb en nog veel meer steken we de straat over naar het University Arms Hotel. Emma krijgt gelijk. Nog meer dan bij een formal dinner is iedereen gekleed in de meest mooie cocktaildresses, niemand draagt zwart. Er zijn danslessen, een casino en er is een optreden van Truley Medley Deeply. My feet are killing me. Maar omdat we naast Red Nose Day ook vieren dat Poppy uit 4000 sollicitanten is aangenomen in New Orleans houd ik nog even vol. Na nog wat uurtjes dansen in Lola lo’s (ook als bijna dokter kan ik gratis VIP kaarten niet weerstaan) besluit ik toch te gaan slapen want morgen om 08.04 am vertrekt onze trein naar Londen!

The University of Cambridge heeft 31 colleges. Wanneer je in Cambridge gaat studeren kies je een studie aan een universiteit, parallel daaraan kies je een college, los van je studie dus. Een soort studentenvereniging, waar je desgewenst ook kunt wonen en waarvan je je levenlang lid blijft.
Er is een verdeling gemaakt tussen de 16 ‘oude’ colleges, allen opgericht tussen 1284 (Peterhouse) en 1596 (Sidney Sussex) en 15 ‘nieuwe’ colleges, opgericht tussen 1800 (Downing) en 1977 (Robinson).
Praktisch alle mooie gebouw in Cambridge zijn colleges, en is het geen college, dan is het wel een dependence van een college. Het hele city centre of Cambridge is eigendom van colleges, alle winkels huren hun pand dus van een college.
Mijn University of Cambridge studentcard opent letterlijk deuren. Sommige van de colleges zijn gesloten voor bezoekers, maar met mijn studentcard stap ik zonder problemen de wereld van Harry Potter binnen.
De colleges zijn enorm, ze hebben allemaal hun eigenlijk bibliotheek, kapel, studenthousing en enorme tuinen. Om te ontsnappen aan alle drukte van het winkelende publiek stap je zo door een klein houten deurtje in een oase van uitstekend bijgehouden bloemenbedden en grasvelden.
De studenten moeten natuurlijk ook voorzien worden van voedsel en daarom zijn er formal dinners. Voor 3£ tot £13.50 (varierend per college en kwaliteit van het voedsel) krijg je een driegangenmenu met vooraf cherry en achteraf port. Ook hier neem je voor tijdens het diner je eigen fles wijn mee. Professoren die onderzoek doen in Cambridge mogen op hun college gratis eten. Net als in Harry Potter klinkt er een gong wanneer de professoren de zaal binnenkomen. Braaf gaan alle honderd studenten staan en luisteren we naar gratie in het Latijn om vervolgens in een moordend tempo 3 gangen weg te werken voor de gong weer gaat en we moeten gaan staan omdat de professoren de zaal verlaten. Formal is het wel, iedereen propt zich ongeacht het weer voor elk dinner in een cocktailjurk of pak met das om er vervolgens een vormloze gown overheen te trekken.
De ene dinerzaal is nog mooier dan de ander. Reeds bezochten we formal diners van Queens’ (1448), Downing en Caius (1348). Lange houten tafels, eeuwenoude schilderijen, kaarslicht, servies en servetten met wapen van het college en obers in pinguin pakjes. Als groot fan van diners en voedsel uberhaupt past deze traditie me uitstekend.
Het blijft toch een studentikoze aangelegenheid en dus wordt er gepenny’d. Wanneer iemand een penny in je glas gooit moet je je glas leeg atten. Voorwaarde is dat je je glas niet vasthoudt. Om de onderlinge competitie tussen Oxford en Cambridge in stand te houden gelden hier tegenovergestelde regels. In Oxford mag enkel een penny in je glas worden gegooid wanneer je je glas wel vasthoudt.
Wanneer je een pence in je dessert krijgt voor je deze hebt aangeraakt moet je deze opeten zonder je handen te gebruiken. Ik heb begrepen dat dit vooral erg onhandig is bij crème brulee, zie die harde suikerlaag maar eens kapot te krijgen met je neus.
Omdat St. Patricksday aan het einde van dit collegeblok valt wordt het door de studenten een week eerder gevierd en zo belanden we op een feestje in een studentenhuis. De dresscode is natuurlijk ‘green’ en er wordt ginger beer, goedkope vodka en Guinness taart geserveerd onder het toeziend oog van een enorme kartonnen St. Patrick. Net als bij formal dinners wordt er ook hier ‘gepenny’d’ en zo worden Poppy en ik voor we het in de gaten hebben door Patrick uitgenodigd voor een rondleiding door Cambridge!
Gelukkig worden we de volgende dag voor onze rondleiding langs de colleges eerst uitgenodigd voor een brunch bij Sidney Sussex. Erg aangenaam om eens een eetzaal te kunnen bewonderen zonder je in een little black dress te hoeven proppen en op te letten voor rondvliegende penny’s. Als lid (en als gast dus) krijg je hier voor £1.90 een typical English breakfast met eieren, worst, bonen, bacon, toast, uienringen, tomaten, champignons and so on… My god wat zijn die Engelsen goed in vet voedsel, hoe je toch op het idee komt om zelfs je toast te frituren is me een raadsel.
Ondanks de komende examens krijgen we een uitgebreide rondleiding van medical student Patrick door Sidney Sussex, Trinity en St. John’s met bijbehorende verhalen over de May balls aan het eind van het jaar waarbij zonder problemen alle grasvelden van een college onder water worden gezet als het thema ‘Venice’ is. En zo wandel ik op m’n zaterdagmiddag door de colleges waar vele wereldberoemde politici en nobelprijswinnaars (Lees: Newton, Maxwell, Darwin, Cavendish en natuurlijk Watson en Crick, mijn favorieten door hun ontdekking van dubbel helix DNA) hun leven hebben doorgebracht. Ik word iedere stap slimmer.

The Cambridge Union Society (‘The Union’) is a private member club opgericht in 1815 en is de oudste student debate society van Engeland en staat wereldwijd bekend om zijn vrijheid van meningsuiting en open debatten. Vanzelfsprekend heb ik er nog nooit van gehoord. Alle 7500 leden hebben £400,00 betaald voor een levenslang lidmaatschap.
Ik laat me vertellen dat beroemde figuren als the Daila Lama, President Ronald Reagan, Winston Churchill, John Major, Dominique Strauss-Kahn en Pamela Anderson hun mening kwamen delen, een interessante mengeling van intelligentie.
Zoals ik al schreef is het een ‘private member club’, no guests allowed. Poppy en ik worden echter steeds beter in vrienden maken en dus worden we uitgenodigd voor een debat.
Vanavond staat op het programma ‘Does our society have an unhealthy obsession with celebrity?’. In een waanzinnig mooi gebouw uit 1866 wordt er gedebatteerd tussen de proposition, een professor sociology and culture, een studente en een oud-politicus versus de opposition, Katie Price, een psychologenkoppel met een eigen televisieprogrammie en een student die zodra de gelegenheid zich voordoet mededeelt bipolair te zijn.
Alvorens het debat begint krijgen we eerst een stroom studenten over ons heen die zich kandidaat stellen voor de verkiezingen van verscheidende te bekleden functies binnen The Union. Het duurt eindeloos, ik moet plassen. Voor het echte debat begint sneak ik er dus maar even tussenuit, het zal mij een worst wezen of James, Daniel, Clara of Alex voorzitter wordt. Als ik de ladies room uit ren bump ik tegen een geplamuurde vrouw met enorme borsten en een knalroze shirt op. Whatever, ik moet zorgen dat ik nog naar binnen mag voor het debat begint! Op de gang storm ik door een groepje security guards heen. He… zou dat dan misschien… ?
Terug op m’n Chesterfield bank in de enorme debatteerzaal blijkt inderdaad dat ik zojuist tegen Katie Price ben aangelopen, how was I supposed to know?
Alle sprekers krijgen 10 minuten om hun standpunt te verdedigen, na iedere set pro en con wordt er door het publiek flink meegedebatteerd. Gelukkig, mijn kijk op Cambridge met al zijn nerds wordt na afgelopen weekend weer een beetje recht getrokken. Eerlijk is eerlijk, grappig, gevat en snel zijn ze wel, this is fun!
Het meest ben ik onder de indruk van de professor sociology and culture die meerdere boeken over het onderwerp heeft geschreven. Wellicht omdat hij zijn argumenten ook daadwerkelijk kracht bijzet door wetenschappelijke artikelen te vermelden. Dit in tegenstelling tot het strakgetrokken psychologenkoppel dat enkel alle celebrity’s vermeldt die iets positiefs met hun beroemdheid hebben gedaan. Katie leest een aardig stuk voor dat overduidelijk niet door haarzelf is geschreven. Ik kan het haar niet kwalijk nemen, op Wikipedia lees ik dat de arme vrouw de afgelopen 20 jaar zo’n 25 keer van partner is gewisseld en in verwachting is van haar vierde kind, druk druk druk.
De politicus is steengoed, vol overtuiging komt hij terug op iedere opmerking die er gedurende de avond door toeschouwers is gemaakt en sluit af met het statement: Celebrity is an opioid. It just depends on whether you choose to use it for good or evil.
Op weg naar pints in The Union Bar moeten we kiezen de zaal te verlaten door de Ayes, Noes of the middle door, zo wordt er geteld welk team het debat vanavond gewonnen heeft.
Ik denk dat mijn keus na het opbotsen tegen Katie Price zonder haar uberhaupt te herkennen al wel duidelijk was…

Medical students versus Vets students, dat is waar het allemaal om draait dit weekend. Ergens in het enorme Addenbrooke’s heb ik Owen leren kennen en dus ben ik uitgenodigd om de Medics te vertegenwoordigen. De populatie Vets is hier beduidend groter dan in Nederland (zal wel komen door polo en Black Beauty gok ik) en dus is er onderlinge competitie. Competitie? I’m in! Het is een zeer serieuze aangelegendheid, te beginnen met een Curry event op zaterdagavond. Het thema is Scrubs and Beasts en dus leen ik voor de gelegenheid wat scrubs van het Addenbrooke’s en scoor ik samen met Poppy panter prints bij de H&M. Wat een geweldig thema, in no time zijn we er helemaal klaar voor. Net als bij formal dinners geldt ook hier het principe ‘bring your own drinks’, en dus zitten we evenlater met 20 medics en 20 vets in een Indiaas restaurant, rijkelijk versierd met niet ingeinpregneerde, brandgevaarlijke bloemen en planten en wel 10 verschillende soorten wijn op tafel. Voor £10,- een dubieus maar lekker voorgerecht, rijst, naan en curry, not bad at all. Op naar Wetherspoon, een aaneensluiting van meerdere pubs, waar je dus alle soorten en maten gasten hebt, ik kijk mijn ogen uit. Een man van 85 jaar met stok die eruit ziet te zijn ontsnapt uit het bejaardentehuis, niemand kijkt ervan op. Ladies in dresses and hot pants nog kleiner dan mijn bikini’s met scheuren in hun gezicht wanneer ze proberen te lachen onder de enorme plamuurlaag. 18-jarige studenten in de bloei van hun acneperiode die me er pijnlijk bewust van maken dat dit mijn laatste weken als student zijn. En het is overduidelijk waarom het juist hier zo enorm druk is, de drank is spotgoedkoop.
Met VIP kaarten voor club Cindies, hier geen verlichte Saturday Night Fever vloer maar wel een verlicht plafond, spiegels en lots of cocktails, weten we ondanks onze scrubs and beasts outfits de queue in no time te passeren. Het is zaterdag en dus zijn er half naakte local Cambridge people – daar horen de 10.000 studenten waar de hele stad om draait om de een of andere reden niet bij -, chic geklede studenten in pak en cocktail dresses die net van een formal komen, studenten in college outfit, studenten in een special jacket omdat ze kampioen zijn in een of andere sport, Oxford students(!) en natuurlijk de medics and vets still wearing their scrubs and beasts outfits.
M’n fysiotherapeut in Nederland die een paar jaar in Engeland heeft gewerkt heeft me voor mijn vertrek reeds gewaarschuwd dat het voor English people heel cool is om zo bezopen mogelijk te worden. Hij heeft gelijk. Ook vanavond is iedereen straalbezopen. Mini dress of tijgerpak, mensen vallen op de grond om ongegeneerd weer op te staan en verder te dansen. Poppy komt me vragen of ik alstjeblieft tegen de mannen wil zeggen dat ze een vriend heeft want they all want to make out with her. It turns out that everybody just makes out with everybody and they switch buddy every week. Mijn visie dat alles en iedereen in Cambridge altijd super slim, braaf en nerdy is wordt ernstig bijgesteld.
Op weg naar de veilige campus komt Poppy op het briljante idee om pizza bij Domino’s te halen. Deze is namelijk 24/7 open en met onze ziekenhuispas krijgen we 50% korting. Een bijzonder goed idee om te voorkomen dat je werknemers ondervoed raken, zou dat de gedachte zijn geweest? Het blijkt dat het 24/7 delivery is en dus duwt de vriendelijke jongeman een menu met telefoonnummer tegen de ruit en staan we vervolgens te bellen met the Domino guy op nog geen meter afgestand, enkel gescheiden door een raam om onze pizza te bestellen. Aan alle voorbijgangers wordt onze ziekenhuispas uitgeleend en voor we het weten staan we om 4 am met 20 man bij de achterdeur van Domino’s te wachten op onze pizza’s. Poppy is zo aardig om iedereen te voorzien van een zwarte neus en snorharen net als zijzelf heeft. Volgende keer toch maar pizza laten bezorgen, dan hoef ik niet met een pizzadoos die net niet in m’n mandje past te fietsen terwijl ik Poppy – die het fietsen nog steeds niet helemaal onder de knie heeft – veilig probeer thuis te krijgen.
MedVets continues, op zondag zijn er hockey, netball, soccer en rugby wedstrijden. Ik wil meedoen met rugby maar er is helaas alleen een mannenteam. Dan maar kijken. Ik begrijp er ondanks de geduldige uitleg van Clemens (hij ging ooit naar boarding school en begrijpt dus de spelregels) niks van maar ben erg onder de indruk van alle over en door elkaar heen beukende mannen. Owen heeft een paar college rugbyplayers weten te regelen die kunnen rennen like a crazy person, ik ben diep onder de indruk. Tijd voor Wikipedia om de spelregels te leren!

Ik moet even gezien worden door een dokter. Zoals ik braaf aan mijn arts in Nederland heb beloofd. Dit advies in mijn eerste Cambridge week hard te hebben genegeerd besluit ik in week twee toch maar weer brave Henk te zijn en zo ga ik op pad wanneer het rustig (how is this possible?) is op de ED.
In theorie betekent ‘even gezien worden door een dokter’ hier in Engeland dat ik me moet melden bij de dames van Occupational Health die mij eerder onderzochten op HIV, hepatitis, mazelen, enzovoort. Zij zullen mij verwijzen naar een general practitioner die me vervolgens weer verwijst naar het desbetreffende specialisme in het Addenbrooke’s.
Zonde van m’n tijd lijkt me, en dus besluit ik net als in Nederland maar voor een short cut te kiezen. Als je dan toch de hele dag rond hangt in zo’n ziekenhuis kun je daar maar beter gebruik van maken als je zelf eens wat hebt. Ook hier blijkt deze tactiek uitstekend te werken. Ik draag m’n scrubs, vertel dat ik een international student ben en queues verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Het Addenbrooke’s is zoals ik eerder al schreef, vrij groot. Een ommetje over de campus brengt me bij ward 3, waar het desbetreffende specialisme zit. Hier blijkt Addenbrooke’s zo groot te zijn dat het specialisme is opgedeeld, en zo vertrek ik naar ward 10 waar ik wederom snel word geholpen ondanks het grote aantal wachtende mensen. Om het wachten te verzachten worden patienten hier typical British voorzien van tea with milk and a biscuit. Overigens is dit ook het geval op de ED, jong en oud, dorst of geen dorst, they serve tea everywhere.
Op naar ward 14, want ook daar blijkt een stukje van het door mij gezochte specialisme te zitten. Hier wordt besloten dat ik me toch maar even in moet schrijven, anders wordt het toch wel heel ingewikkeld allemaal om me in een queue voor de dokter te plaatsten, fine by me.
Ik zit nog geen twee minuten te wachten of ik word geroepen door een dame van Patients en Payments. Deze tak van het Addenbrooke’s is overduidelijk wel snel en heeft altijd tijd voor je. Ze wil een ‘European health insurance card’ zien om de betaling te regelen, ik word voor gek verklaard als ik vertel dat ik die niet heb en in Nederland nog nooit iemand heb gezien met zo’n kaart. Dan maar alles handmatig op een kladje schrijven, met het dringende advies me zo snel mogelijk te komen melden, whatever.
Ik word gezien door een vriendelijke arts die ondanks dat ik er tussen ben gepropt uitgebreid de tijd voor me neemt. Net als back home zit er ook hier een medical student naast. Tijdens mijn coschappen mocht ik vaak zelf patienten zien, anamnese afnemen en onderzoek doen. Dat is hier duidelijk niet het geval, het arme kind zit op een stoel in de hoek en kijkt ernaar. However, ze lacht me vriendelijke toe en bij het afscheid vertelt ze me te kennen van de studentenfeestjes met Charles. Lekker dan, na 10 dagen Cambridge kan ik al niet meer anoniem patient spelen. I think I’m going to take that as a compliment.
Op naar de apotheek. Wederom doorkruis ik het Addenbrookes in een richting die ik nog nooit heb gezien. Opmerkelijk: alle medicijnen zijn hier £8.75 per uitgifte. Dus of je nou injecties haalt van £350,00 of aspirine van £0,80, iedereen betaalt hetzelfde. En de anticonceptiepil is in heel Engeland gratis te verkrijgen! Die ga ik nog even proberen te scoren de komende weken. De volgende keer als het rustig is op de ED is het dus zaak een vriendelijke arts te treffen en een te recept regelen.

Op vrijdag heb ik avonddienst van 3 tot 10 pm. Gelukkig heb ik van de local students begrepen dat timetables slechts ‘guidelines’ zijn, dus besluit ik om van noon tot 7 pm te werken. Het is tenslotte vrijdag dus het zou bijzonder ongezellig zijn om tot 10 pm te moeten werken en happy hour te missen.
Het is een drukke dienst met veel trauma’s en m’n eerste Britse sterfgeval. Gelukkig word ik op het idee gebracht om dan maar een pint op de desbetreffende patiënt te gaan drinken, sounds like a great plan! Uit eerdere Londen ervaringen meen ik me te herinneren dat Britse ladies nogal schaars gekleed zijn tijdens een avondje dansen dus hijs ik me ondanks de temperatuur van m’n scrubs in een little black dress. Happy hour, cocktails van elderflower, een discountcard krijgen van de bartender, dansen op Funk Nation, vriendjes worden met cardiologen uit het Addenbrooke’s, een McDonald’s die 24/7 open is en dan op onze degelijke fietsjes veilig terug naar de campus van het Addenbrooke’s hospital want morgen moeten we vroeg op voor de Duck race!
Het is RAG week, dat betekent dat er een boel activiteiten worden georganiseerd voor 5 lokale en 5 internationale goede doelen. Als artsen in spé mogen we natuurlijk niet ontbreken. Helaas blijken de mannelijke roomies te veel pints te hebben gedronken dus ga ik alleen met Poppy naar de Duck race op de River Cam. Voor 3 pond kopen we eenden 116 en 143 en kijken we toe hoe de organiserende studenten voorkomen dat de eendjes worden gestolen door Chinese toeristen die langskomen in punts (platbodem boten die door palen worden voortgeduwd, denk aan Venetië). Helaas, we winnen niet – we hebben geen idee wat we überhaupt konden winnen – maar we worden wel uitgenodigd voor een formal dinner en een balletvoorstelling diezelfde avond, een mooie score. Helaas moeten onze eendjes eerst gereinigd worden voordat we ze terug krijgen, River Cam is very dirty. Ondanks beloftes niet aan onze eendjes te zullen gaan likken moeten we toch echt wachten tot ze schoon en fris in onze pigeonhole (brievenbus) zullen worden gedeponeerd.
Opwarmen met veel tea voor mij en veel coffee voor American girl Poppy (ze voldoet werkelijk aan alle clichés: drinkt alleen coffee, eet geen groente of fruit, kan niet koken en kan enkel met een vork in haar rechter hand eten). Gelukkig weet ze ook heel goed waar we moeten winkelen, we moeten tenslotte jurkjes en high heals hebben voor alle formal dinners.
Poppy kookt, het arme kind ziet er na alle kookkunsten van de afgelopen week erg tegenop, vooral onze Hamburger Clemens kan echt goed koken. En inderdaad, ze serveert ons poppy seed chicken, een soort kippensoepsaus met 3 spruiten per persoon.
Toch wel een beetje moe van de korte vrijdagnacht hijsen we ons dit keer in echt lokale outfits including high heals. Luckily gaan we naar een balletvoorstelling en kan ik m’n schoenen tijdens de show ongezien uittrekken.
Het is zondag, een uitstekend moment om naar nearby village Grantchester te fietsen en te ontbijten met scones, clotted cream and jam bij Orchard Tea Garden, est 1897. Geïntegreerd als m’n mannelijke roommates zijn gaan ze studeren in de bibliotheek. Op zondag zitten alle studenten hier te studeren of hebben ze terugkomdag omdat ze doordeweeks in ziekenhuizen ver buiten Cambridge zitten, dat is ook de reden waarom er voor studenten weinig te doen is op zaterdagavond.
Het is mooi weer (droog en 2 graden Celsius) en dus ga ik met Poppy opzoek naar Wimpole Hall, een National Trust-owned landgoed uit 1643. 10 mile, heuvels (bergen!?) zonder versnellingen en wat bevroren ledematen later komen we inderdaad bij Wimpole Hall, een waanzinnig mooi 1000-hectare groot landgoed waar we door iedereen voor gek worden verklaard op de fiets te zijn gekomen als het begint te sneeuwen. Terug in Grantchester nog maar een keer opwarmen in very local pub The Green Man waar wederom de combinatie Amerikaans-Nederlands in de smaak valt en men vraagt of je getrouwd bent nog voor ze weten hoe je heet.
Bij thuiskomst wordt m’n schuldgevoel dat ik wederom niet heb gestudeerd snel weggenomen, onze roommates hebben de hele middag in de pub gezeten en pints gedronken.

http://www.ishetalvrijdag.nl/ JA!
Mijn eerste week in Cambridge zit erop, time flies when you’re having fun.

Eerlijk is eerlijk, het is hier allemaal heel goed geregeld. Op maandag zet ik een stuk of 20 handtekeningen, ik moet opnieuw bloed laten prikken (zouden ze weten dat het carnaval is geweest?), m’n bibliotheekpas halen en ik krijg een snelle toer op de afdeling waar het de komende weken allemaal gaat gebeuren: the Emergency Department (ED). Overal weet men dat ik kom en ligt er een pakketje klaar voor Myrtel danwel Murth. They find it difficult to pronounce my name correctly, thanks mom.

The ED is enorm, niemand kan me vertellen hoeveel bedden er eigenlijk zijn. Ik heb ze geprobeerd te tellen maar omdat er ook nog weleens mensen op de gang liggen bij grote drukte raak ik steeds de tel kwijt.
Ze hanteren hier een ander systeem dan in Nederland. The ED is verdeeld in een minor area waar voornamelijk kleine letsels als botbreuken worden gezien, er is een resus area (resuscitation) waar alle ernstige trauma’s worden opgevangen, een B area voor mensen niet acuut ogende general medicine problemen als kortademigheid, flauwvallen, verwardheid, een C area die aan area B werd geplakt toen deze te klein werd. De precieze functie van Area A heb ik nog niet kunnen ontdekken, net als van de talloze losse kamers waar mensen dus erg alleen liggen en ongetwijfeld niet in levensgevaar zijn. En dan is er natuurlijk nog een kinderafdeling die net als in Nederland vrolijk behangen is met dieren en piraten.
Addenbrooke’s hospital is het enige ziekenhuis in Cambridge, bovendien is het in sommige richtingen een uur rijden tot het volgende ziekenhuis, geen wonder dus dat het zo groot is, en altijd druk bezet.
Er wordt een systeem gehanteerd dat patienten binnen 4 uur na binnenkomst moeten zijn gezien door een arts en de afdeling moeten hebben verlaten naar huis danwel een andere medische afdeling. Op grote computerschermen zijn de namen van de patient zichtbaar in groen (1e uur), geel (2e uur), oranje (3e uur) en rood (4e uur). Om aan deze regel te kunnen voldoen is er een chair area gebouwd waar mensen worden gestalt als ze de grens van 4 uur overschrijden. Een zeer adequate oplossing.

Luckily, there are a lot of foreigners, dus ik denk dat ik niet zo opval (let wel: dat denk ik, de Britten zijn zeer beleefd dus grote kans dat ze het gewoon niet laten merken). Ik mag zelf patienten zien in de minor area, area B and C, heel cool! Zolang ook de patient een foreigner is (zoals de meesten) of niet zo mompelt als m’n nieuwe local medical studentfriend Charles, gaat dit prima. Een patientenstatus schrijven en ontcijferen in het Engels is het volgende obstakel, ook hier hebben ze een boel afkortingen bedacht om het ‘makkelijker’ te maken, een digitaal patientendossier is nog niet in gebruik. Gelukkig word ik ook hier niet gecorrigeerd, heb ik kennelijk toch wat geleerd de afgelopen 6 jaar. Het kan er ook mee te maken hebben dat de patienten op het computerscherm zwart worden, wat betekent dat ze zich al meer dan 5 uur geleden hebben gemeld en nog steeds niet zijn gezien…

Nadat de patient is gezien door de ED doctor en is besproken met de ED supervisor wordt er gebeld met de best passende afdeling. Reeds zag ik patienten met interessante combinaties als femur fractuur (botbreuk bovenbeen) en hyponatriemie (laag zoutgehalte), net als in Nederland wordt er in zo’n geval ruzie gemaakt door de orthopedie en interne geneeskunde, beiden willen de patient niet hebben. Gelukkig mogen ED doctor Dominic en ik ons nu gaan ontfermen over een 120kg wegende schizofreen met vaginaal bloedverlies een een Hb van 1.2 mmol/l.

Nu moet ik weer levens gaan redden op de ED, to be continued…

Deze blog is ooit in het leven geroepen voor mijn oma. Oma vond het zo leuk om verhalen te lezen van mijn zus toen zij destijds in St. Louis studeerde, of ik dat niet ook even kon regelen. Tegenwoordig worden de verhalen aan haar voorgelezen aan de ontbijttafel maar ze wil nog steeds up to date blijven dus daar gaan we weer, een nieuwe reeks verhalen over mijn studietrip in het buitenland.
Dit keer zullen het avonturen zijn in (and around) de University of Cambridge, United Kingdom, waar ik mijn allerlaatste coschap loop voor ik dokter ben.
Het was nog een bijzonder karwei om hier terecht te komen. In eerste instantie zou ik naar het Tijgerberg ziekenhuis in Zuid-Afrika gaan totdat de UvA besloot het contract met dit ziekenhuis te verbreken, onenigheid over geld. Vervolgens werd ik in Calgary, Canada aangenomen waar ik zou logeren bij verre familie en ongetwijfeld heel veel zou gaan skiën. Helaas besloten ze ook hier – vlak voor het boeken van mijn ticket gelukkig – enkel studenten uit the USA en Canada toe te laten. Nerd als ik ben wilde ik graag naar een Engelstalig land om mijn medisch Engels wat op te krikken en een ontwikkeld land om te leren van situaties die ik in Nederland ook tegen zal komen. De volgende poging was Cambridge.
Het is een enorm gedoe om binnen te komen bij Cambridge, vandaag werd ons verteld dat er jaarlijks maar 56 internationale studenten worden toegelaten. Maar goed, als derde universiteit wereldwijd kun je natuurlijk vragen wat je wilt. Zo werd mijn bloed getest op mazelen, HIV en alles wat daartussen zit. Ik moest een enorm fijne Engelse toets maken, een verklaring omtrent gedrag regelen, cijferlijsten sturen, mijn vaccinatiestatus van de afgelopen van 25 jaar presenteren and so on.
Anyway, I did it, dus nu zit ik in mijn kamertje 151A van het Granchester house op de Campus van Addenbrooke’s hospital, University of Cambridge.
M’n crib heeft een vrij hoog treurigheidsgehalte, lekker kaal en leeg, lekker jaren 70. Gelukkig zit ik in het penthouse op de 15e verdieping dus het uitzicht is geweldig! Ik deel 151 met 3 andere international students die tot mijn grote blijdschap geen saaie, hardwerkende chinezen blijken te zijn, maar een gezellige, ongetwijfeld hardwerkende Hollander, Duitser en Amerikaanse. Ze zijn zelfs zo gezellig dat ik na 2.5 uur slaap en 6 uur rondwandelen door Cambridge gewoon de kroeg in word gesleurd voor mijn eerste fish pie and beer.
Als op dag twee alweer de zon schijnt (ik krijg helemaal een verkeerd beeld van Engeland) ga ik hardlopen en regelen we fietsen om weer down town Cambridge in te gaan (lees: 3km). In de zon met verse koffie, brood van de markt en m’n bff’s voor de komende 6 weken, omringd door de mooiste colleges, can’t think of a better way to spend the Sunday afternoon 🙂