Myrthe Sonneveld

Ook in Antwerpen is de kerstgekte los gebarsten. Op de fiets naar het stad passeer ik hordes mensen op weg naar de kerstmarkt rond de Kathedraal en op de Grote markt tot aan de Schelde waar een ijsbaan is aangelegd. Ik parkeer mijn Vlaamse Gazelle op de Groenplaats waar ik heb afgesproken met Joke en Jacques. We lunchen bij een verrukkelijke Italiaan met heerlijke broodjes met brie en verse vijgen! Het is waanzinnig lekker weer en de hele dag lopen we rond tussen de kerstmarkt, kerstbomen en kerstlampjes, wat is Antwerpen toch een waanzinnig gezellige stad en wat voel ik me bevoorrecht dat ik hier in deze tijd van het jaar mag wonen! Het is wel koud en dus worden er Schotse wollen truien en mutsen aangeschaft. Nu zijn we er helemaal klaar voor om op kerstavond kerstliederen te gaan zingen met het lokale koor van Warmond. Als ik ’s avonds naar huis fiets word ik nageroepen: Gij het een kei schone muts op uwen kop!

Op zondag is het dan eindelijk zover, ik ga naar het Rubenshuis! Al sinds ik hier woon zie ik posters hangen en probeer ik mijn bezoek mee te krijgen naar het Rubenshuis, zonder resultaat. Vandaag echter, op mijn allerlaatste vrije dag in Antwerpen ga ik naar de allerlaatste dag van de tentoonstelling ‘Rubens en architectuur’ in het Rubenshuis, het is gelukt! Net als voor alle andere musea betaal je ook hier tot je 26^e maar €1,- entree, daar kan ik dus geen buil aan vallen. Met dit gegeven in mijn achterhoofd en met het vooruitzicht dat dit de laatste keer Meir, Forever 21 en Pull and Bear is ren ik in 30 minuten door het Rubenshuis.

Sentimenteel als ik ben denk ik bij alles wat ik doe ‘dit is de laatste keer…’. Ik kijk naar boven, naar de mooie Vlaamse gevels, waardoor ik me altijd zo in het buitenland voel. Ik inhaleer extra diep als ik voorbij een wafelkraam kom en voor de laatste keer voel ik me stoer omdat ik hier alléén loop, wat dus wel moet betekenen dat ik hier woon en dus super cool ben. Langzaam groeit het aantal tassen met kerstcadeaus aan mijn armen voor ik voor de allerlaatste keer naar de Forever21 loop, wat een mooi afscheid. Bij mijn allerlaatste wafel vertel ik de wafelverkoper dat ik hier woon en daarom alle wafelkramen uitprobeer. ‘Maar alé!’ zegt de wafelverkoper, ‘da kan ik toch aan u horen!’ Glimmend van trots loop ik weg, missie geslaagd!

Als ik donderdagmiddag om 13.00 uur wakker word na een lange nacht vol zieke baby’s zie ik dat de secretaresse van DE prof me meerdere malen heeft gebeld en gemaild. Met mijn Vlaamse nummer (kei tof natuurlijk maar vooral erg goedkoop) bel ik haar terug. Of ik vrijdag naar Brussel kan komen om de prof te helpen bij een internationaal congres waar hij voorzitter is. Maar natuurlijk kan ik dat! Een uitstapje naar Brussel is natuurlijk nooit weg, bovendien is dit toevallig de eerste en enige vrijdagavond dat ik geen bezoek heb dus only the lonely als ik ben heb ik toch niks te doen.

Als ik ’s middags bij de kapper zit laat ik me vertellen dat België heel veel kappers heeft, dat was mij ook al opgevallen. Bijna alle Vlamingen zitten goed in de verf, uitgroei heb ik nog nooit gezien, en dat moet toch ergens gerealiseerd worden. De kapper vraagt me vervolgens doodleuk of er wel kappers zijn in Roosendaal, hij is daar ooit geweest maar heeft toen geen enkele kapsalon kunnen vinden, arme man. Tot mijn spijt wil het gesprek verder niet zo vlotten, ik kan de man amper verstaan, dit is pas écht Vlaams. Als mijn haar eindelijk vol met tissues zit (dit is de reden waarom ik zelden naar de kapper ga, het duurt zó lang) is het tijd voor de Vlaamse Story met als tekst op de cover ‘Ik ben fier op mijn Antiliaanse poep’. Nog zoiets geks, ‘poep’ zijn billen, kont of anus. Maar het werkwoord poepen betekent ‘neuken’ en is dus strikt verboden op de kinderafdeling. Menig Hollandse coassistent is al de fout in gegaan door een kind te vragen hoe het met poepen gaat. Als je wilt weten hoe het met de ontlasting van een kind gaat (en dat vraag je altijd ongeacht of het kind komt met buikpijn of een snotneus, bij kinderen weet je het maar nooit) vraag je hoe het gaat met kakka doen. Nu doe ik dus al 7 weken ongelofelijk mijn best om met een strak gezicht de papa of mama (ook de woorden ‘ouders’, ‘vader’ of ‘moeder’ worden niet gebruikt) te vragen hoe het gaat met kakka doen, ik geneer me kapot. Anyway, in de Vlaamse Story kom ik dus mijn nieuwe BFF’s Jelle en Jonas uit D’n Engel tegen! Mijn nieuwe vrienden blijken reeds awards te hebben gewonnen voor beste nieuwkomer en beste mannelijke bijrol of zoiets en poseren stralend met hun medespelers.

Als ik vrijdag aankom in Brussel heb ik nog even tijd om een rondje te lopen over de markt. Na mijn avontuur met Sebas weet ik dat ik géén fiets nodig heb en in 5 minuten op de markt sta. Dit keer staat er een enorme kerstboom en zijn de eeuwenoude gevels versierd met lichtjes. Het congres of European Academy of Padiatrics wordt gehouden in het vijfsterren Hotel Meridien en is enkel voor genodigden. Dit keer geen stands met gratis vitaminepillen maar een luxe lunch met verse vissen, salades, wijn en champagne. Het is mijn taak om de juiste PowerPointpresentatie aan te zetten, foto’s te maken en met de microfoon rond te gaan bij vragen. In de overige 90% zit ik vooraan en luister ik naar sprekers uit Engeland, Israël, Spanje en nog veel meer. De hele crème de la crème van de pediatrie is aanwezig. Bij mijn vertrek krijg ik als dank nog €50,- mee, hoera voor mij! Of eigenlijk voor de mensen die nu tóch een kerstcadeau gaan krijgen. Ik loop nog een rondje over de grote markt waar op dat moment een waanzinnige lichtshow met muziek is begonnen, Oh I love Christmas Time!

Ook in België is de Goedheiligman aangekomen. In België strooit de sint echter niet met pepernoten, suikermuizen en taaitaaipoppen maar met letterkoekjes en, hoe kan het ook anders, met chocolade. De chocolaterieën waar België van nature al zo rijkelijk mee gevuld is staan nu vol met chocolade sinterklazen en -pieten in wit, melk en puur, van pralineformaat tot wel een meter hoog. Er zijn zelfs pralines in de vorm van sintjes en pietjes gevuld met bijvoorbeeld pistache of nougat. Helaas is Sinterklaas hier niet zo bekend als in Nederland en luister ik bij gebrek aan Sinterklaasliederen in winkels en op de radio naar ‘Zie ginds komt de stoomboot’ op mijn iPod.

Gelukkig heeft mijn pepernotenverslaving niet onder mijn verblijf in Antwerpen hoeven lijden. Al in mijn eerste weekend werd ik door Jet getrakteerd op een enorm Sinterklaaspakket, gevuld met het hele AH assortiment aan Sinterklaasartikelen. Ook de meeste andere bezoekers (iedereen behalve Sebas) kunnen zich mijn liefde voor eten herinneren en nemen pepernoten voor me mee. Ik dacht dat ik dit jaar met een marginale hoeveelheid pepernoten de herfst door zou moeten komen maar ik durf zonder twijfel te zeggen dat ik dit jaar meer pepernoten heb verorberd dan ooit in Nederland.

Anders dan in Nederland wordt Sinterklaas hier niet op 5 maar op 6 december gevierd. Dat houdt in dat als wij vanochtend bij de briefing aankomen, de tafel bezaaid is met letterkoekjes en samples van fabrikanten die de kinderartsen homeopathische poeders en zalven wilt laten voorschrijven. In dit genre ontving ik reeds een tas vol weerstandpillen, crèmes voor de vette of juist zeer droge huid, doucheschuim, O.R.S. in alle smaken en een tissuedoos in de vorm van een neus. Door de komst van de Sint kan vanmiddag kan de wekelijkse stafvergadering niet plaatsvinden in de gebruikelijke ruimte. Daar moet tenslotte een Vlaams sprekende Sint kinderen op zijn schoot ontvangen, ik ben benieuwd!

Dit weekend is het Jenneke’s beurt om op bezoek te komen. Gelukkig komt ze al op donderdagavond zodat ze vrijdag zelf kan gaan winkelen en ik niet wéér de hele Meir af moet. Als we ’s avonds na het eten op mijn Ikea banken hangen moeten we heel wat moeite doen om onszelf bereid te vinden een kleedje (= jurkje) aan te trekken en het stad in te gaan. We gaan toch, en gelukkig maar, het wordt een avond om nooit te vergeten.

Ook in België wordt er gestaakt tegen de bezuinigingen die het recent gevormde kabinet van plan is. Helaas ben ik dit vergeten als we over willen stappen op de tram om Jenneke’s voeten in haar killer heels te plezieren. Er zijn trams uitgevallen en dus wachten we eindeloos op tram 8 die ons uiteindelijk toch naar de Groenplaats brengt.

Voor we naar mijn stamkroeg d’n engel gaan drinken we (= Jen) een cocktail bij Appelmans. Ik moet haar toch laten zien dat de Vlamingen ook een hippe kant hebben voor ik haar meeneem naar de kroeg waar onze moeder ook komt met haar leeftijdgenoten (en ouder). In d’n engel leer ik ook mijn zuster Kriek denken, het smaakt nog steeds naar limonade, wat een feest! Er komt een groepje mannen naast ons staan die hun jassen en mutsen op ons tafeltje leggen. Provocerend als Jenneke is begint ze de heren te vertellen dat dat wel €1 per jas is, het contact is gelegd. Dat is het moment waarop mijn leven een wending krijgt en de aarde stopt met draaien: Gert komt binnen! Gert? Van Samson? JA DIE JA! Met Jet heb ik het hele weekend ‘whah whah’ geroepen en nu staat Gert hier zomaar voor mijn neus. Het is te mooi om waard te zijn, snel ga ik opzoek naar Samson.

Van de vriendelijke heren krijgen we een Kriek aangeboden en van Jenneke leer ik dat het nu beleefd is om te gaan staan en een praatje met ze te maken. En zo sta ik voor ik het weet te vertellen over zieke kinderen in het UZA, 25 uur achter elkaar van wacht zijn en mijn meest bizarre ervaringen in de geneeskunde ooit, te extreem om te kunnen vernoemen in deze blog. Aan mijn gezelschap – welke later Jef blijkt te heten – vraag ik wat zij eigenlijk doen in het dagelijks leven, ze blijken toneel te spelen, sommigen in Amsterdam, dus dat schept een band. De stukken die ze opnoemen ken ik niet. Zijn oom Ludo vertelt me even later dat zijn neefje in een bekende serie in België speelt, iedere dag op tv is en op straat de hele dag wordt herkend en gefotografeerd. Ik voel me gegeneerd, dit is typisch iets voor mij. Het verklaart wel waarom de andere bezoekers ons zo aanstaren, we staan hier met een groep BV’s (bekende vlamingers). Achter me heeft Jenneke ene Jelle aan de haak geslagen en is ze vrienden aan het worden met Gert die (ofcourse!?!) ook bij deze groep hoort. Niet van plan me te gaan gedragen als een gefreakte groupie blijf ik lekker kletsen met Jef en Ludo over ziektes, dood en sport, dat zijn ze kennelijk niet gewend. Dan komt Gert op me af gerend: Dokter, dokter! Ik heb Dokter Bernard voor u aangevraagd! Omdat ik deze hit van Bonnie St. Claire en Ron Brandsteder niet ken is hij zo vriendelijk hem voor mij te zingen.

Als Dokter Bernard even later inderdaad wordt gedraaid kan ik natuurlijk niet anders dan naar hem toe gaan om hem te bedanken?! En zo word ik BFF’s met Gert. Terwijl Jen om ons heen springt om elke seconde vast te leggen (want eerlijk is eerlijk, ik vind Gert geweldig, ik vind het geweldig dat hij al 20 jaar zijn geld verdiend door met een speelgoedhond kinderen te entertainen) vertelt hij me dat ik lekker ruik. Arme Gert, de Gin&Tonic wordt hem iets te veel. Ik bied mijn excuus aan voor alle foto’s omdat hij ongetwijfeld de hele dag wordt lastig gevallen. Maar het is niet erg zegt Gert: ‘Omdat u intelligent bent’. Steek die maar in je zak.

Dit weekend was mijn clubacht op bezoek! Op vrijdag arriveert de eerste helft in de rode mini van Floor in Edegem. Na een Vlaamse boterham met Hollandse pindakaas gaan we in afwachting van de tweede helft vast de stad in. Net als ieder weekend loop ik ook vandaag met mijn bezoek over de Meir naar de Pull and Bear en Forever 21. Iedere week herinner ik mezelf er nadrukkelijk aan dat we de keuken gaan verbouwen en dat ik dus niks mag kopen. Meestal gaat dit best aardig. Vandaag echter realiseer ik me dat ik hier nog maar 3 weken ben! Bovendien droom ik al dagen van de groene laarsjes die ik vorige week heb gespot.

De tweede helft van de clubacht arriveert. We treffen elkaar bij de wafelkraam die ik ook ieder weekend met mijn bezoek aandoe en wederom leg ik mijn bezoek het verschil tussen een Brusselse en een Luikse wafel uit. Geduld en zelfvermaak zijn essentieel als je met 9 vrouwen probeert te winkelen. Hoewel we allen ongetwijfeld over deze eigenschappen beschikken besluiten we toch maar ergens bollekes te gaan drinken. Helaas, ook dit is met zo’n grote groep een hele opgave. Nergens is op vrijdagavond zoveel plek vrij. Dan maar terug naar Edegem want er moeten nog boodschappen worden gedaan voor we kunnen beginnen met het grote Sinterklaasspel.

Mijn routebeschrijving naar de Carefour blijkt toch niet zo makkelijk als ik op mijn Vlaamse Gazelle altijd heb gedacht, Bar, Nina en Soof raken ernstig verdwaald. Gelukkig zijn er suikermuizen en Sinterklaasschuimpjes. De borrelhappen arriveren en het grote Sinterklaasspel kan beginnen! Tot mijn grote vreugde ligt er opeens een berg pakjes op de vloer, allen verpakt in vrolijk Sinterklaas inpakpapier, dat heb ik nog niet gezien dit jaar! Onder streng toezicht van Floor en Armpje voeren we opdrachten uit, worden pakjes geruild, gepakt, uitgepakt of afgepakt. Het houdt ons flink bezig. Tussen twee rondes door, om een uur of 21.30, genieten we van een overheerlijke pompoenpasta met een glas La Chouffe, Duvel of Jupiler. Als we rond 2 uur eindelijk klaar zijn en alle cadeaus tot in den treuren zijn gewisseld van eigenaar heeft niemand meer puf om de stad in te gaan. Het is hard werken zo’n Sinterklaasspel.

Na een flink ontbijt met eieren vullen we de volgende dag opnieuw bus 32 richting het Antwerpen Centraal. De buschauffeur moet wel denken dat ik een tik heb als ik voor de negende keer mijn buskaart in het apparaat duw. En group het stad in op zaterdag lijkt niet zo’n puik plan, we splitsen op. En zo wandel ik weer langs de Schelde, ditmaal in zuidelijke richting naar het fotomuseum. Op weg naar de bollekes worden er pralines en friet bij Frituur N1. 1 gescoord en daarmee zijn in nog geen half uur tijd de 3 must haves van Antwerpen gedekt. Met zijn vijven is er wel plek bij Muze, gelukkig speelt er op dat moment geen live band want dan betaal je per consumptie €0,50 extra, gekke Belgen.

Eten bij De groote witte arend levert als vanouds de beste grappen op. Ondanks het hoge decibel gehalte dat van onze tafel komt vindt zelfs de ober het plezant als Floor een koffie voor de kraanvogel op haar hoofd besteld.

Mijn stamkroeg d’n Engel wordt natuurlijk ook dit weekend aangedaan. Hier drink ik mijn eerste Kriek! Net limonade, echt iets voor mij. En dan op naar Publik, volgens een Vlaamse co leuk om te dansen en bovendien is het thema ‘Femme fatale’ dus gratis entree voor vrouwen. Al gauw hebben we door dat dit wellicht niet helemaal onze stilo is. Geplamuurde vrouwen met rokjes ter grote van mijn bikini vergezeld door te oude mannen. Terwijl juf Ashley twee meisjes probeert bij te brengen dat ze niks moeten doen als ze dat niet echt willen dansen wij op hits van 10 jaar geleden, het is net een echte reünie! Want eerlijk is eerlijk, het is best bijzonder dat we 5 jaar na het roeien in de clubacht hier met zijn allen in Antwerpen staan.

Ik heb hier geen wasmachine. Dat betekent dat ik op mijn post-wacht dag op mijn Vlaamse Gazelle naar de wasserette in Edegem fiets, mijn stuur behangen met plasticzaken vuile was. Van Anthe had ik al gehoord dat ik hier geen wasmachine heb en dus heb ik een boel kleren meegenomen die eigenlijk weg kunnen. De meeste was gaat dus naar de goede doelen kerstactie van het UZA in plaats van naar de wasmachine. In de wasserette vul ik onder toeziend oog van twee Vlaamse oma’s trommel nr. 4 met mijn was. Een scheut Carrefour wasmiddel erbij, €4,- in de muur duwen en jawel, mijn was begint te draaien. Ik voel me net als in een Amerikaanse film als ik op een tafel die dienst doet als strijkplank mijn was rondjes zie draaien. Gelukkig zit er een klok op de wasmachine en weet ik dus precies wanneer het klaar is, stel je toch eens voor dat mijn (schone!) was gestolen wordt!

’s Middags fiets ik op de mountainbike door de vals platte weilanden onder toeziend oog van een waterig zonnetje, wat is het mooi hier! Ook hier heeft de ANWB fietsroutes uitgezet, er is zelfs een kapelletjesroute waar ik een stuk van mee pik als ik de Abraham Hansroute fiets.

Aan het eind van de middag begin ik toch wel te merken dat ik van wacht ben geweest, ik ben opeens zó moe! Gelukkig heb ik mijn hele Sex and the city dvd box meegenomen dus kan ik lekker in mijn bed vrouwenproblemen kijken tot mijn nieuwe huisgenoot Marjolein thuis komt. Vanavond vroeg naar bed.

Vandaag is het ‘Werelddag van het vroeggeboren kind’, en dat moet gevierd worden. Er staan enorme bouwweken van ballonnen (pluche is verboden op de neo, daar gaan beesten in zitten), er zijn pralines en taarten gebakken door de mama’s van, er hangen slingers met babysokken, waarvan er 1 op de tien (te) klein is. Als symbool voor de ene prematuur op de 10 pasgeboren kinderen. En alle prematuren krijgen een rugzak zo groot dat ze er met zijn allen in zouden passen. Helaas voor mij ben ik nog maar de enige coassistent en word ik overal ingezet. Alle Vlaamse co’s zijn vertrokken en ook Jos heeft zijn laatste dag gehad. Dat betekent dat ik nu – ook al zit ik op de neo – nog steeds alle slaaponderzoeken moet doen bij de pediatrie, mee ga met kinderen naar de NKO (KNO-arts op z’n Vlaams) en op transport.

Een baby van 2 weken die hier op de Intensive Care ligt mag terug naar het perifere ziekenhuis maar hier moet een arts bij zijn. Omdat de assistenten het druk hebben word ik ook hier voor ingezet. Ik heb volgens mij nog nooit in een ambulance gezeten en een beetje verantwoordelijkheid is ook wel eens fijn dus ik heb er zin in! Met een kindje met een schoon kopske in een maxicosi op een enorme brancard zit ik achterin de ambulance. Ik voel me best wel stoer als auto’s opzij gaan voor onze gillende sirenes. Gelukkig doet ze de hele reis niet smerig (= ziek zijn; hulp nodig hebben bijv. zuurstofdaling) en ben ik op tijd terug om de kinderen op mijn eigen zaaltje te touren.

Ik ben van wacht en dus lunch ik met een lekkere spaghetti bolognaise voor ik weer slaaponderzoeken ga doen op de pediatrie. Een baby die geboren is bij 28 weken en nog geen kilo weegt heeft moeite met ademen en wordt geïntubeerd, arm ding. Ik vind het indrukwekkend hoe iel en dun die prematuren zijn. Ze kunnen niet huilen omdat ze nog niet genoeg ontwikkeld zijn maar toch zie je aan hun houterige gespartel dat ze zich oncomfortabel voelen. Anders dan ik misschien had verwacht lijken m’n eierstokken hier wel in coma te raken, zo’n ziek, bonig, geintubeerd scharminkel hoef ik niet.

Tot op heden is m’n wacht rustig en eet ik de overgebleven taart maar er zijn 2 zwangere vrouwen onderweg, een van 29 weken en een van 32 weken en er liggen nog 4 vrouwen op zaal die ieder moment een tweeling verwachten. Gelukkig is het Werelddag van het vroeggeboren kind.

Als ik op maandag op mijn Vlaamse Gazelle wil springen blijkt mijn band plat te zijn, bagger, ik houd niet van te laat komen. Bij gebrek aan een fietspomp ben ik vorige week ook al langs de fietsenmaker geweest maar die beweerde toen dat zelfs in Edegem de ventiels worden losgedraaid. Dus die stuurde me na het oppompen van mijn band weer weg. Met de fiets aan de hand loop ik naar het dorpsplein van Edegem waar zich de lokale fietsenmaker bevindt. Door de Vlamingen in het ziekenhuis heb ik me reeds laten vertellen dat fietsen in België nooit dezelfde dag klaar zijn, je kunt het beste reserveren. Ben ik toch benieuwd hoe men hier aan ziet komen dat zij een lekke band zullen gaan krijgen en vast een plekje reserveren. Gelukkig kan ik hier op het plein internet van een onbeveiligde dorpspleinbewoner want de fietsenmaker gaat pas om 9 uur open en het is pas 8.30 uur. Al scrabbelend gaat de tijd aardig snel voorbij, lang leve mijn iPhone!

Fietsen lenen of huren is hier niet mogelijk dus wat een geluk dat Frank net gister de mountainbike heeft gebracht! Met mijn broekspijp in mijn sok kom ik rijm een uur te laat dan eindelijk op de afdeling. Er is een meisje van 8 dat voor een insulinetest komt en omdat dat bij het zakken van de bloedsuiker nog wel eens gevaarlijk kan zijn moet ik daar anderhalf uur naast zitten. Niet zo’n ramp, want met een beetje geluk gaan ze een leuke film kijken. Vorige keer heb ik Barbie en het zwanenmeer gezien, dat was helaas niet zo’n succes, maar vandaag heb ik meer geluk, The Lion King staat op het programma!

Ik heb mazzel, mijn Vlaamse Gazelle is al 2 dagen later klaar! Een nieuwe binnenband want het ventiel was stuk. Op Curaçao had ik na 3 weken ook een lekke band, maar dan van mijn Getzje, toch opmerkelijk dat mijn fietsband vervangen hier bijna net zo duur is als daar mijn autoband.

Deze week maar 4 dagen werken want vrijdag is het de elfde van de elfde en dat betekent naast het begin van Carnaval ook Wapenstilstand. Het einde van de eerste wereldoorlog wordt herdacht. Een lang weekend, de verjaardag van Ashley en het elfjarig huwelijk van Jan en Joof zijn een goede reden voor een tripje naar Amsterdam, maar eigenlijk ga ik natuurlijk voor de intocht van Sinterklaas, de enorme hoeveelheden pepernoten en de zwarte pieten in de Bijenkorf.

Op vrijdag snel naar huis want dit weekend komt Sebas op bezoek! Thuis het zelf meegebrachte luchtbed oppompen want in mijn eentje val ik al bijna uit mijn tijdelijke eenpersoonsbedje. Met bus 32 rijd ik in een half uur naar het stad, Antwerpen wordt in heel Belgie ‘het stad’ genoemd, dus ook als je in een dorp naast Brussel zegt ‘ik ga naar het stad’, bedoelt men Antwerpen.

Het station van Antwerpen-Centraal is recent geopend en is waanzinnig mooi en groot. Antwerpen was ooit een eindstation, om een doorgaand spoor te worden zijn er nu 2 verdiepingen diep doorgaande rails aangelegd, zo onder Antwerpen door.

Met Sebas wandel ik over de nu verlaten Meir naar de Groenplaats en Kathedraal. We eten bij de door een assistent aanbevolen ‘ Spaghettiworld’. Het klinkt marginaal maar onder het toeziend oog van een grote spaghetti etende Pipi langkous eten we heerlijke seizoenlasagne met spruiten, pastinaak en pompoen. Ook nu moeten er natuurlijk Bollekes worden gedronken, vanavond bij ‘Het elfde gebod’, een kroeg pal naast de kathedraal met meer dan 350 beelden. Sebas heeft mijn nieuwe witte iPhone meegenomen en is er zo mogelijk nog blijer mee dan ik. Eindeloze hoeveelheden apps worden gedownload, al mijn contacten worden vakkundig via de computer overgezet en we vragen aan Siri of ze gelukkig is, welke een ‘irrelevant question’ blijkt te zijn.

Op zaterdag gaan we naar Brussel. Geen idee waarheen te moeten huren we bij het Brusselse fietsenplan voor 50 cent een fiets en volgen de bordjes naar Manneken pis, het valt een beetje tegen. Mijn enige kennis over Manneken pis heb ik uit Bassie en Adriaan en daar leek Manneken toch wat groter en stonden er beduidend minder dringende toeristen omheen. De grote markt maakt veel goed. Het stadhuis en andere omliggende gebouwen zijn voorzien van bladgoud, de net gerestaureerde delen schitterend in de zon; een uitstekende plek om een bolleke te drinken. Echter, ze drinken hier geen bollekes maar pils. ’s Avonds eten we buiten op het terras bij de locale Thai met de neven van Sebas en missen we nog bijna de laatste trein naar Antwerpen om 23:40, nachtnet kennen ze hier niet. Mijn eerste keer Brussel, zeer kort maar met Manneken pis, de Kathedraal, markt, Brusselse wafel en uitzichtpunt hebben we de toeristische hoogtepunten vrij goed gedekt.

Op zondag komt Frank met de mountainbike en tacx zodat ik hier voortaan kan sporten, jippie! Met zijn drieën gaan we naar het Museum aan de Stroom (MAS). Dit recent geopende museum waarin verschillende Antwerpse musea zijn samengebracht is alleen om zijn gebouw al de moeite waard. Vanaf het dak op de tiende verdieping heb je een waanzinnig uitzicht over de stad en de Schelde. De buitenmuren zijn van gegolfd glas en iedere verdieping is totaal anders ingericht, zeker de moeite waard! Hongerig van 10 verdiepingen tussen hordes toeristen te hebben gelopen gaan we op weg naar Frituur Nr. 1, zelfs de kleine porties zijn hier enorm. Na verrukkelijke taartjes en cakejes is het helaas alweer tijd om terug te keren naar Edegem, Amsterdam en Zeist. Het weekend zit er alweer op. Gelukkig komende week maar 4 dagen want 11 november is het Wapenstilstand.

Op maandag merken Jos en ik dat er geen klaar-overs zijn om ons te helpen oversteken, ze zullen zich wel vergist hebben in de tijd doordat de klok zaterdag een uur terug ging. Op woensdag realiseer ik me dat ze er niet zijn omdat het herfstvakantie is.

Ook in het ziekenhuis is duidelijk te merken dat het herfstvakantie is, het is druk. Alle kinderen die geplande operaties nodig hebben moeten die in de vakantie krijgen, stel je toch eens voor dat ze 2 dagen school missen. Ondanks het maximum aantal van 8 toegestane opnames per dag komen ze met wel veertien. Met tot gevolg dat alle bedjes vol zijn en er via de Spoed niemand meer kan worden opgenomen.

Op dinsdag ben ik van wacht. 1 november is het namelijk Allerheiligen, en dat moet gevierd worden dus is iedereen vrij. Het voordeel van een ‘weekenddienst’ is dat het personeelsrestaurant dicht is en dus eten we in het bezoekersrestaurant waar ik als dessert mag kiezen uit wel 15 verschillende soorten taart! Als wacht ben ik inzetbaar op de kinderafdeling, neonatologie en spoed. Ook op de spoed is het druk. Het is een nationale feestdag en dus ideaal voor papa en mama om met hun koter naar de dokter te gaan, hoeven ze geen vrij te nemen. Klein minpuntje, zowel de neo als de kinder liggen vol en dus zitten we vervolgens te puzzelen of er geen kinderen zijn met ontslag kunnen zodat er weer nieuwe kunnen worden opgenomen. Een dozijn brakende kinderen verder mag ik gelukkig gaan slapen, ik kan geen kind meer zien.

Om 5 uur gaat de telefoon, er is een 3-jarige met een tonisch clonisch insult (epilepsie) op de spoed en er is een arts-assistent uit bed gebeld om pasgeborene uit een ander ziekenziek te gaan halen. Ik moet zeggen dat ik toch niet zo goed ben in zonder slaap presteren, ik bedank dan ook vriendelijk voor het mogen plaatsen van een navellijn. Tot groot vermaak van de rest val ik tijdens de briefing ongegeneerd in slaap. Gelukkig mag ik zo naar huis en heb ik vrij om te slapen, m’n case report nog eens te herschrijven, to yoga’n met m’n Aldi yoga pakket en Dexter te kijken!